Afscheid van Zweden.

 

De laatste keer Zweden........

18 maart, kwart over 7, stonden Alma en Karin voor de deur om ons naar het station te brengen. We waren er vroeg en konden een trein eerder nemen dan gepland, dus ruim op tijd op Schiphol.

met 7 man een vliegtuig uitladen...

Assistentie was aangevraagd maar we waren tevreden met alleen een rolstoel, Alma duwde zodat we niet afhankelijk waren van waar de assistentie ons naar toe zou brengen, We waren immers veel te vroeg op Schiphol en konden nog gaan en staan ( of zitten ) waar we wilden.

Bomvol vliegtuig en we hebben geen haast dus de handbagage afgegeven. Alma had lekker broodjes klaargemaakt en meegenomen, en dat was mazzel want het broodje scrambeld egg (schrijf je dat zo) dat we in het vliegtuig kregen heb ik niet opgegeten.

Op Arlanda weer een rolstoel gehaald en Alma weer duwen. Dit keer was het maar een klein stukje, via de bagageband, naar de uitgang waar we op zoek gingen naar een taxi. Ze waren vast om wat ritjes verlegen want de chauffeurs stonden zonder uitzondering te zwaaien in een poging ons naar hen toe te lokken. De taxiprijzen verschilden nogal, maar we vonden er een die aan onze verwachtingen wat prijs betreft voldeed. Naar Vallentuna om de camper op te halen. Ritje van een half uur.  Bij controleren van de camper bleek dat de uitschuifbare instap niet werkte, en na een klein half uur sleutelen kon dat niet gerepareerd worden. Voor de rest zag alles er prima en luxe uit. Daar weer veel gegevens gekregen en de risicoverzekering op aanraden van de man die ons hielp voor de zekerheid maar opgehoogd. Gelukkig maar! We reden nog niet op de snelweg en kwamen in een losse grind regen terecht. Barst en een flinke put in het raam.

Maandagavond een mooie slaapplaats gevonden, net voorbij Gavle. IJskoud buiten (-20) en in de camper (7 gr) en geen idee hoe je het warm krijgt. Ergens staat iets over verwarming via het water maar dan moeten we dat wel hebben. We gingen van het principe uit dat wat je niet gebruikt ook niet hoeft schoon te maken.... Naar een benzinestation gereden voor water maar de slang die daar zat was veel te kort om naar de camper te komen en de gieters die erbij stonden eigenlijk te vies om aan te pakken. Later hebben we gelukkig de verwarming op gas kunnen zetten en was het elke keer zo warm in de camper. Verder gereden en we vonden een truckers staanplaats waar ook een toiletgebouw bij stond en met mooi uitzicht. Spelletje Skip-bo gespeeld, en weer verloren.

 Midden in de nacht nodig plassen en in mn nakie ga ik echt niet de kou in. Op het toilet in de camper dus maar getsie, hoe krijg je de nachtplas weg gespoeld?? Later, lang leve you tube, geleerd dat er een schuif onder de bril zit die ervoor zorgt dat je plas in een speciale bak komt, maar die moet je natuurlijk wel openzetten.

Naar Torre. Hixa kwam blij naar buiten rennen en gelukkig stond ik tegen de camper, anders was ik onderuit gegaan. 

Deed me wel wat dat ze mijn stem nog herkende en zo blij was mij weer te zien. Ook Torre was erg blij en we hebben gezamenlijke herinneringen opgehaald. 

Hij had een kladkakka gemaakt en die was heerlijk!! Hij is bezig zijn huis te schilderen want dit jaar wil hij verhuizen om dichter bij zijn dochter te wonen. Gezellig gepraat en na een paar uur verder gereden richting het uitje van morgen. We gaan een sledehondentocht maken, in Salen. 

Onderweg een paar leuke weggetjes ingeslagen en een daarvan leidde ons naar een skipiste. Veel lol gehad met het maken van een filmpje van moeders in een sleetje, 

en daarna naar de piste gelopen om te vragen of we zonder skipas en zonder ski"s met de lift naar boven mochten. 

Dat stond zonder dat ik het wist op mijn bucketlijst en we mochten omhoog. In de stoeltjeslift ging wel maar eruit ging maar net goed. Die dingen blijven gaan en ik had wel even nodig om er uit te komen. Ik vond het geweldig en heb veel gelachen Terug moesten we lopen want er was iets met de remmen die niet te vertrouwen waren. 45 minuten terug, voorzichtig aan want er zaten flinke steile stukken tussen. Zwaar en glibberig dus, maar veel gelachen en prachtige vergezichten.

Gegeten in een restaurantje in Mora. Een terug in de tijd ervaring, alles in en aan het gebouwtje stond in het teken van vroeg vorige eeuw. Heerlijk gegeten en daarna verder richting Malung. Daar hadden we, in oost Oje, een prachtige plek aan een meer waar een ijsbaan op gecreëerd was en waar een hele lading sparks klaar stonden die je kon pakken om daar een rondje mee te gaan steppen.

 Betalen, vrijwillig, per Swiss en geen toezicht. Wel een hele grote jord waar je een vuur in kon stoken om weer warm te worden (denk ik).

 'sNachts een prachtige oranje gloed aan de noorderhemel wat er de ene keer was en even later weer verdwenen was. Ik zou graag willen zeggen dat we het noorderlicht hebben gezien, maar ik ben er niet zeker van. Vroeg op bed, we waren beiden behoorlijk versleten.

De volgende ochtend ontbeten met yoghurt en een ei, en door het water heen, dus hoe laat je ze dan schrikken. Gewoon in de sneeuw gooien hihi.

Woensdag richting Salen gereden. Eerst gekeken hoe laat Rackerty i Fors, het leuke hebbedingetjeswinkeltje in Malungfors, open was. Daar gaan we even langs als we weer terug rijden. Google was in de bergen rond Salen de weg kwijt en we werden over hele smalle weggetjes langs de hoofdweg geleid. Prachtige rit en gelukkig tijd zat.

altijd al een keer op een sneeuwscooter willen zitten....

Uiteindelijk het startpunt van de sledehondentocht gevonden en de honden stonden al enthousiast te springen en te blaffen. Na een welkom en kennismaking met de begeleiders en de honden konden we naar onze slee en honden toe, en ojee, het was de bedoeling dat een van ons achterop zou staan terwijl de ander in de slee zit. 

Dat werd dus Alma achterop, en ik kon in de slee gaan zitten. Dat had ook nog wel wat voeten in aarde want het wordt steeds moeilijker laag te gaan zitten, terwijl het opstaan helemaal niet meer lukt zonder hulp. We waren met 3 stellen en een begeleider, en er ging ook een snowscooter mee die ons allemaal in de gaten hield en kon ingrijpen als het nodig was. We waren nog maar net op weg en Alma gleed van de glijders af. Gelukkig wist de begeleidster de slee snel te stoppen en kon Alma weer opstappen. 

Geweldige ervaring en het was duidelijk dat ook de honden van de tocht genoten. Ze moesten regelmatig terug geroepen worden om wat vaart te minderen, ondanks het gewicht van ons beiden dat ze moesten trekken. 

Bovenop de berg hebben we wat gedronken en na een half uurtje weer op de slee en aan de afdaling begonnen. En dat ging hard!!De koude wind in ons gezicht en het sneeuwde. De honden gingen als een speer tot ze een bocht te krap namen en door een greppel renden. Slee scheef, Alma eraf in de zachte sneeuw (van de sneeuwscooter kruisen was op die plek alleen het bovenste rode topje te zien. Om aan te geven hoeveel sneeuw er lag!) en de honden gingen er als een dolle vandoor. 

Blij dat ze gewicht kwijt waren en zonder het pad te blijven volgen. Tussen de bomen door en tegen een boom aan. Au. Schouder en bovenarm knalde er tegen aan en later bleek ik op beide armen flinke bloeduitstortingen te hebben. De begeleider op de sneeuwscooter wist de honden te stoppen en van Alma nog even niets te zien of te horen. Was eng. Als ze maar niet gewond was: ze antwoordde niet op ons geroep en de begeleider kon de honden niet loslaten want dan zouden ze het weer op een rennen zetten. Na een paar minuten kwam ze gelukkig achter een heuvel vandaan, ploeterend door de hoge, zachte sneeuw. 

Beiden opgelucht dat we er zonder kleerscheuren vanaf waren gekomen. De plaats waar je de slee moest vasthouden was afgebroken: dan kun je nagaan wat een klap we tegen die boom hebben gemaakt. Na anderhalf uur waren we weer terug bij de startplaats, en ik wil dit nog een keer!!!

Onderweg naar Uvana gestopt bij het winkeltje in Malungfors. Niets leuks gevonden en dus de portemonnee dicht kunnen houden. Uvana voelde als thuiskomen en het besef dat dit de laatste keer zou zijn kwam nu hard binnen.

Niet meteen naar Ronnie en Ann-Britt gegaan, dat kwam de volgende morgen wel. Alma heeft uitsmijters gebakken en ik heb Daniel een app gestuurd met de vraag of hij gekruide vis kon leveren. 

Heerlijk gedoucht en lekker in mijn eigen bed geslapen. Beddengoed uit de camper mee dus snel klaar en mooi liggen. Volgende ochtend naar Ann-Britt en Ronnie en dat was een emotioneel weerzien. Koffie gedronken en Alma vertelde Ronnie dat ze wel eens wilde ijsvissen. Hij kwam meteen met een voorraad ijsvishengeltjes aan en na de koffie zijn we naar het meertje gegaan waar al veel gaten in het ijs geboord waren. 

Stoeltje erbij, aas aan het haakje (ik geloof een stukje spek) en hopen op een vis. Verderop zat een Zweedse man en die had een mooie forel aan de haak geslagen. Foto van gemaakt en naast het hengeltje leek het net of Alma die had gevangen. 

Weer veel gelachen en door gereden naar de Lidl voor wat vlees. Daarna naar Sunnemo, naar Lidy, en hebben daar gezellig aan de koffie gezeten. Anita was daar ook. Die had ik nog nooit ontmoet, maar wel veel mee gepraat. Op zoek naar een bank. De swedbank heeft geen geldautomaat meer dus dat was nog even zoeken. Ik had kronen nodig om de vis te betalen. 'sAvonds een uurtje naar buurman Connie en ook dat was gezellig. Hij heeft van zijn huis een prachtige woning gemaakt. Modern. Mooi maar ik vind de authentieke huisjes juist zo gezellig. Behalve een extra raam in de woonkamer is er in mijn tijd niets veranderd in het blauwe huis. 

De volgende morgen kwam Josefin naar Ronnie en Ann-Britt om mij gedag te zeggen. Werd een emotioneel dankjewel. Tranen en vaak de vraag of ik het wel zeker wist dat dit de laatste keer zou zijn. Ik wou dat ik nee kon zeggen.... Deur afsluiten, even diep ademhalen en slikken, en bij het wegrijden stond iedereen buiten om me uit te zwaaien. Ik had ze lang tegen kunnen houden, maar nu kwamen de tranen toch echt wel.

met pijn in het hart...

Naar Storfors, Martijn, Fiona en Aaricia. Ze hebben ons meegenomen naar een schitterend vakantiehuis met sauna aan een groot meer, het Ostersjon. De plek heet Jordkullen. 

Bbq aan en binnen de houtkachel. Lekker vlees en spelletje skip-bo gespeeld. Wij zijn daar blijven slapen. Alma in het huis en ik in de camper.

Prachtige foto's gemaakt en snachts heerlijk stil. De volgende dag om 11.00 uur brunchen in Storfors, maar dat ging niet lukken. De steile oprit naar de weg was te glad en daar kwamen we niet tegen op.

 Na een uur toch maar Martijn geappt, en die had meer lef. Hij reed de campervan via de greppel eerst omlaag en daarna, na het ijs en de modder met wat zand te hebben gemixed, was hij eigenlijk zo boven.

De brunch werd dus een half in de middag maaltijd en na het vragen naar hoever ze in het aankopen van een mogelijke woning waren, zijn we vroeg in de avond naar een restaurant gereden waar alles vers op vuur gemaakt werd. 

Ook het brood. Er werd deeg gemaakt en als een pizza uitgedraaid, en aan de wand van een open oven geplakt. Ik heb geen idee meer wat ik heb gegeten maar het was heerlijk. Sulaymani restaurang&kolgrill heet het. Ik meen in Karlskoga. Ook toen was het tijd om weer afscheid te nemen, en ook daar was het heel emotioneel. Ik heb moeten beloven dat ik nog een keer daarheen kom als ze hun eigen plek hebben gevonden. Ik heb ja gezegd maar of ik het ook daadwerkelijk kan gaan doen zal de tijd leren.

Naar Stockholm. Halverwege  leuke smalle en donkere weggetjes ingeslagen om een leuke slaapplek te zoeken maar helaas was het te donker om ergens goed zicht te krijgen op een mooie plek, en we willen niet nog een keer vast komen te zitten. Wel veel wild gezien. Reetjes, dassen, konijnen, een haas, muizen en een vos. Die vos is nog een verhaal apart. we reden al een paar honderd meter achter een konijn aan die de berm niet in wilde, en opeens schiet die vos uit een ruige berm bovenop dat konijn, maar hij beseft meteen dat hij in het licht van de auto zit, en laat direct het konijn weer los. Die wist toen ineens wel de donkere berm te vinden. Langs de weg op een truckersparkeerplaats geslapen.

Volgende morgen lekker rustig aan en pas laat door gereden naar Stockholm. We kwamen uit in de oude stad en hebben geboekt bij Hotel Reisen. Aan een haven en achter het hotel liepen oude straatjes met veel leuke winkeltjes. We hadden een mooie kamer maar helaas geen uitzicht op de haven. 

Een retourtje met de ferry gemaakt en dat was leuk. Die ferry's verbinden de talloze kleine eilandjes met elkaar en dienen dus als taxi. Gegeten in een gelegenheid dat Fika and wine heette. Was ook weer heerlijk. Traditioneel Zweeds. Terug naar het hotel en daar gevraagd of we mochten parkeren daar waar we de camper hadden neer gezet.

 Vermeld dat we een invalide Pkaart hadden. Volgens de receptiemedewerksters was dat geen probleem. Voor de zekerheid heeft ene Selma een kaart opgevraagd en afgedrukt waarop de invalidenparkeerplaatsen aangegeven stonden, en die liet zien dat we legaal hadden geparkeerd. Spelletje Skip-bo en slapen.

Volgende morgen ontbijt, opruimen, inpakken en gaan. Dachten we. Op de plek waar we de camper hadden achtergelaten was een grote lege plek. Terug naar het hotel en daar hebben ze de parkeerpolitie (of zoiets) gebeld, maar de camper stond nergens geregistreerd. Verhuurbedrijf gebeld om de vermissing aan te geven. De hotelmedewerkers hebben het van ons overgenomen, en alles is nu wazig, we krijgen weinig tot geen info. Nog een stukje oude stad bekeken, koffie met wat lekkers genoten en daarna terug naar het hotel. 

Op verzoek van het verhuurbedrijf de campersleutel aan de balie afgegeven, na een geruststellende mededeling dat we gewoon naar huis konden vliegen omdat zij alles van ons overnamen, en op de vraag hoe het met onze eventueel terug gevonden bagage zou gaan, kregen we als antwoord dat dat nagezonden zou worden.  Met de taxi naar het vliegveld, snel door de douane en wat gegeten(viel tegen) en wachten tot we door de gate konden.

Op Schiphol zaten Tara en Femke ons op te wachten, en na een snelle plaspauze op naar mijn eigen bed.

Ik kan terugkijken op een geweldige week. Emotioneel ook, maar dat was eigenlijk pas in Uvana en Storfors. En in het vliegtuig. Veel beleefd, veel gelachen en geen moment spijt gehad dat ik deze week gepland heb. En met Alma kom je nog eens ergens hihihi.

Al, bedankt dat je met me mee wilde, dat je elke avond wilde Skip-bo-en, dat je voor me hebt gezorgd en me soms dubbel hebt laten liggen van het lachen. Wel heel jammer van het ijsvishengeltje, maar wie weet zien we ooit onze koffers nog terug!

Een update.

Ik kreeg een mail met de mededeling dat de camper was gelokaliseerd, opgehaald bij een verzamelstation of zoiets, en dat onze bagage opgehaald kon worden. Echter, de medewerkster van het hoofdkantoor in München heeft ons gerustgesteld (op de dag van vertrek) dat we rustig konden vertrekken en dat zij er zorg voor zou dragen dat, als de bagage terug gevonden zou worden, deze doorgestuurd zou worden.

De laatste mail was vergezeld van een behoorlijke rekening voor het terughalen van de camper. Hier ben ik nog niet uit en weet ook niet wat ik er van denken moet. Ik weet nu dat we hadden moeten betalen voor het parkeren en dat de camper daarom is weg gesleept. Maar ik begreep ook dat dat meestal wordt afgedaan met een boete en een notitie dat je het voertuig binnen een aantal uren moet weghalen. Krijgt dus nog wel een staartje.....