Naar het strand in Guilderton. Eerst koffie in Gingin en een plaspauze bij het benzinestation waar ook getankt moest worden. Dat gebeurde nog op de ouderwetse manier: wachten tot er iemand kwam die je hielp bij het tanken. Door naar Guilderton en ik werd kinderlijk blij van het zien van de blauwe zee en het strand. Geen idee waarom maar het stukje strand geeft me elke keer dat ik er kom ( en dat is tot nu toe 1 keer in de 3 jaar....) een heel warm en vrolijk gevoel. Ik wilde het stuk strand ror het einde aflopen maar dat ging niet door. Halverweg besloten terug te gaan. Het zand was niet hard genoeg om het hele stuk te lopen, ondanks mijn kruk.
Jaap zat op een bank, aan het begin van het strand, op me te wachten, genietend van de rust en de mensen op het strand. Even bijkomen en op naar de fish and chips.
Lang wachten, het was er erg druk en het leek of er niets was voorbereid om te zorgen dat het bakken en serveren van het voedsel van een leien dakje zou lopen. De patat was niet gaar en de vis van Jaap was nog rauw van binnen. Geklaagd, en een nieuw stuk gekregen (weer wachten!) maar dat had het zelfde probleem. Erg jammer, maar wel genoten van het strand en de zeelucht door mijn haren.
Op de terugweg wilde emoes gezien en een hele grote hagedis. Die lag midden op de weg en er zat geen leven meer in. Jammer. Volgens Jaap had er een olifant op gestaan. Die heb ik helaas niet gezien, en dat is misschien maar beter ook. Ze schijnen hier behoorlijk wild te zijn.
Karen kwam met een prachtig kado aan. Een tas vol Australische kerstballen. Gelukkig geen glazen, die zouden de reis nooit overleven denk ik.
De koffers verder gepakt. En niet alles kan erin..... De koffer van Jaap meegekregen en ik hoop dat er weer een aardig persoon is die me helpt met de nu 3 koffers!
De laatste bbq met salade, de laatste avond, de laatste nacht....
En dan is het vertrekdag. 7 Uur op. Karen wil op tijd rijden en rekening houdend met mogelijke tegenslagen rijden we tegen 8 uur weg. Eerst Charlie naar Evan gebracht en zonder opstoppingen het vliegveld bereikt. Karen mee naar binnen. Dat moest ook wel met 3 koffers en 2 tassen. Hoe krijg ik dat de trein in en uit, en dat keer 2???Een enthousiaste hond kwam alle bagage besnuffelen en zijn baas leek dat wel nog leuker dan de hond te vinden. Leuk gezicht hoe ze samenwerkten.
Eerst inchecken, en ha, had ik assistentie nodig? Nou, graag! Door de securety naar de business lounge, en Karen mocht gewoon mee. Heerlijke fruitsalade gegeten en de koffie laten staan. Ze kwamen me al vroeg ophalen om naar de gate te gaan. Afscheid genomen van Karen en weer door een paspoortcontrole en een "veiligheids"check. Heel even bij de gate moeten wachten. Het eten aan boord was goed, ik heb een dutje gedaan en in no time, voor mijn gevoel dan want de reis zelf duurde ongeveer 6 uur, waren we in Singapore. Het laatste stuk heb ik meegekeken ,op het beeldscherm, waar we vliegen. 12 km hoog, het is daar 51 graden onder nul (celcius) en we vliegen 864 km/uur.
Singapore. Er stond een rolstoel voor me klaar met ditmaal een jonge man, slecht te verstaan maar ik was al lang blij. Hij bracht me naar de lounge die de KLM met een andere maatschappij deelde. Wat een aanfluiting! De stoelen zaten goed maar zaten vol vlekken. De schalen met hapjes waren klein en er liepen veel passagiers rond, dus vaak lege schalen. Ik las dat er slaapcabines waren maar die heb ik niet gevonden. Misschien eigen schuld, ik heb er ook niet naar gevraagd. Verder stond er maar 1 werkende koffiemachine en aan de uitstraling van het personeel mankeerde ook nogal wat. Jammer, en een aanfluiting voor de KLM. Ik ben op tijd naar de wachtruimte gegaan om opgehaald te worden. Dat duurde nog anderhalf uur maar ik voelde me daar beter dan in de lounge zelf.
Opgehaald en langs de lange rijen wachtenden door opnieuw een security post, en vooraan neergezet om het vliegtuig in te gaan. Dat duurde nog wel even maar er was veel te zien. Zo is er een poes aan boord met een eigen stoel. Er zit een mevrouw met ik denk een dwangneurose, die constant met een hand op haar bovenbenen slaat. Behoorlijk wat moeders met baby's die op alle manieren proberen die stil te houden. 00.40 uur zijn we de lucht in gegaan.
Ik heb heerlijk geslapen, en ben ondertussen al 24 uur onderweg, Nog een paar uur voor ik op Schiphol land. Door het slapen heb ik wel 2 maaltijden gemist en dat voel ik. Ook geen medicijnen ingenomen afgelopen 24 uur, en ik kan er niet bij. Ze liggen in het bagagegeval maar om daar te komen moet ik over mijn buurvrouw heen stappen. Die is diep in slaap en ik wil haar niet wakker maken. Ze zullen zo wel met een ontbijtje komen denk ik en dan zal ik ze vragen mijn medicijnen te pakken.
We vliegen boven Boekarest en het is glashelder. In de verte zie je de lucht verkleuren door de opkomende zon. Prachtig gezicht! Toen ging helaas het licht weer aan en zie je buiten bijna niets meer. Jammer.
Ontbijt. Lekker veel fruit, een klein kaasplateautje, een muffin met ei, kaas en zalm, en een croissantje. Ik neem geen koffie. vertrouw de vliegtuigkoffie niet echt. Ik heb nog nooit goeie geproefd. Jus d'orange als veilig alternatief.
Keurig op tijd op Schiphol, en voor Zweden moest ik naar B27 en dat was een behoorlijk eind weg. Gelukkig stond er weer een assistentiekar klaar, maar helaas was zijn accu zo goed als leeg en zat er geen gang in. Halverwege gewisseld en toen vlug vlug vlug, want door de zwakke accu en het wisselen kwamen we behoorlijk in tijdnood. De gate is na mij dicht gegaan, ondanks dat er nog 6 mensen niet waren komen opdagen. Ik zag aan de bagage die uit het ruim gehaald moest worden dat het allemaal prioritypassagiers waren. Al met al toch nog langer moeten wachten.
Een half uur later dan gepland vertrokken, en de piloot vertelde dat hij evengoed verwachtte op de geplande tijd in Stockholm aan te komen.
Heerlijk, al die assistentie!! Op Arlanda stonden ze ook al voor me klaar. Koffers ophalen en richting trein, dacht ik. Helaas was bij de bagageband een storing in de elektrische toegangsdeuren, en het duurde ongeveer een half uur voor er een andere toegang tot de band was gecreëerd, waar mijn koffers al op mij lagen te wachten. Naar het station dus Voor de ingang werd ik weer geparkeerd met de belofte dat ze me een uurtje later zouden halen om me naar de trein te brengen.
Ik moest in Gavle overstappen en werd bij het verlaten van de trein geholpen door 2 jonge vrouwen die beiden ook naar Falun moesten. Ze konden elkaar niet maar bij het verlaten van de trein waren het dikke vriendinnen! ik heb ze uitgebreid bedankt voor de hulp met mijn koffers en ze samen een fijne vriendschap toegewenst.
Tore was nog nergens te bekennen maar het weer was goed en de temperatuur in mijn witte zomerkleding was nog best te doen, dus het wachten was geen straf.
Eerst naar Hagfors om een dinerbon voor Ronny en Ann-Britt te halen, wat lekkers voor bij de koffie, en wat direct nodig boodschappen. En natuurlijk mijn postpakket!! Laat dat nou nergens te vinden zijn. Bij de Coop lag niets en daar hoorde ik ook dat er meer afhaalplaatsen in Hagfors zijn. Handig!! Ik zou een mail gehad moeten hebben waarin stond waar mijn pakket opgehaald kon worden. Niet dus. Balen natuurlijk! Ann-Britt is later voor me aan het bellen gegaan, en uiteindelijk kwam ze bij Evrida uit (die werkt bij post Nord), en die had het pakket gezien. Ze heeft het gered van retourzending en ik heb het dezelfde dag nog opgehaald!
Dit is dus mijn laatste Australië weekblog. De volgende staat gewoon eind van de maand weer klaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten