Australie 2009

Samen met mijn moeder naar Australië, waar mijn broer met zijn vrouw, kinderen en kleinkind woont.
Waarschuwing vooraf van Thigo, een van de kleinkinderen : heel goed oppassen voor slangen oma, en vooral voor de redback spin. Als je door die spin gebeten wordt, ga je dood.....

woensdag 21 oktober.
Uitgezwaaid door een groot deel van mijn kinderen en kleinkinderen, en natuurlijk Tom, zijn we 's avonds vertrokken om 3 weken de andere kant van de wereld te bekijken.

Op de bagagekarren was het dikke pret met de kleinkinderen, en achteraf blijkt dat mijn laptop daar niet zo gelukkig mee was: het beeldscherm was gebarsten. Gevalletje verzekering, maar wel heel vervelend om door alle barsten en rare strepen nog wat te kunnen lezen van wat ik te vertellen had....
Na het inchecken met ons allen naar de Burger King, en toen richting douane.
Veel knuffelen, zo lang mogelijk zwaaien en op naar het vliegtuig.
Zowel mam als ik hadden een plaats aan het gangpad: lekker om af en toe je benen te strekken zonder dat je je buurvrouw/man hoeft te storen.

Eenmaal hoog in de lucht, op 10 km hoogte om precies te zijn kregen we behoorlijk wat turbulentie te verduren, en dat hebben we bijna de hele vlucht naar Kuala Lumpur gehouden.
Niet dat ik er erg veel last van heb gehad: door drie nachten slecht slapen heb ik aardig wat korte slaapuurtjes genoten, en de 12 uur vliegen was eigenlijk zo om.

Overstappen in Kuala Lumpur. We moesten hier 3 uur wachten en hebben langzaam langs de vele winkeltjes gelopen. We hadden geen behoefte om ergens naar binnen te gaan. Hebben wel lekker koffie gedronken met warme appel/bessentaart.
Natuurlijk een sanitaire stop waarbij opviel dat de toiletten in vergelijking met het moderne vliegveld behoorlijk verwaarloosd en smerig waren. En niet de in onze ogen normale zit wc, maar de gaten in de grond waar je boven moet hangen w.c.'s
Het wachten viel achteraf ook wel mee.

Kuala Lumpur

We kregen hier een dubbele bagagecontrole. Ik heb geen idee waarom, dat werd er niet bij verteld.
Toen het halflege vliegtuig de lucht in ging om aan de 5 uur durende vlucht naar Perth te beginnen, dook bijna iedereen de vrije plaatsen op om het zich erg gemakkelijk te maken en een paar uur slaap te pakken. Voor de terugreis even aan denken.....

Eenmaal geland op Perth was er nog geen spoor te bekennen van mijn broer Jaap, die ons zou ophalen. Het duurde nog 3 kwartier voor we hem zouden zien: volgens internet zou het vliegtuig een half uur later landen dan het in werkelijkheid had gedaan, en bekend met de afhandeling van de bagage had hij aangenomen dat we er wel een uur over zouden doen voor we "losgelaten"zouden worden.

Snel de auto in, en gewend aan de Hollandse auto wilde ik dat aan de verkeerde kant doen. Jaap nog vragen of ik van plan was te gaan rijden, ik nog natuurlijk niet zeggen voordat het kwartje viel toen ik het portier opentrok. o ja, links rijden hier.....
Met een flinke vaart naar Toodyay waar hij woont. "Ze kennen me hier, en ik krijg geen bekeuring want ze kunnen me niet missen op de ambulance".......(vrijwilliger, net als bij de brandweer)
Nog snel lekker aan de koffie en daarna lekker slapen.

Vrijdag 23 oktober.

Redelijk op tijd wakker. De meegebrachte cadeautjes uitgedeeld en verder weinig gedaan.
Even met Jaap mee naar Toodyay om de ambulance klaar te maken voor mogelijke oproepen. Hij moet paraat blijven, heeft dienst tot middernacht.
Meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om dollars te pinnen en sigaretten te kopen.
Verder de eerste dag Australië alleen maar een rondje om het huis gelopen.

Zaterdag 24 oktober.
Met mam en Karen (vrouw van Jaap) naar Northam gereden. Gekeken in wat kledingwinkels, maar voor de verwachte uitverkoop waren we een week te laat, helaas. Verder is de kleding niet goedkoper dan in Nederland, dus niets nodig is niets kopen.
Was evengoed erg leuk.
Karen liet ons een nieuwe miljonairswijk zien, met gigantische huizen en heel veel grond, en, heel vreemd, bijna allemaal met lelijke zinken daken..... Waarom dat zo was kon ze ons niet vertellen. Vast niet vanwege het geld.
Bij een benzinestation een simkaart en een prepaidkaart gekocht. Jaap had nog een niet gebruikte telefoon liggen, en het is toch wel handig er een bij me te hebben als ik er alleen op uit trek de komende tijd. Je weet tenslotte maar nooit in hoeveel sloten ik tegelijk lopen kan!!

Ik ben dikke vrienden geworden met Nathaniel, of Japie.
Heerlijke knul, 6 jaar oud en stapel op zijn opa.
Gek op het maken van tricks on his bike: op zijn crossfiets over een skateboard fietsen en dan heel vaak van zijn fiets vallen.

uitzicht voor het huis

Ik had zowel voor hem als voor mijn broer klomppantoffels mee, en dat vonden ze beiden helemaal te gek. Misschien een volgende keer eens over houten klompen nadenken....

De hond, Mac, loopt ook de hele tijd achter me aan. Niet als ik op het terras bij het huis blijf, maar zodra ik een paar stappen weg loop staat hij naast me.

Het huis en het uitzicht is geweldig! Jaap woont boven op een heuvel en kijkt alle kanten op mijlen ver.


's Avonds vertelde Karen me dat je vanuit Northam een ballonvaart kan maken. Lijkt me wel wat om dit stukje Australië vanuit de lucht te kunnen bekijken, en besluit de volgende dag meteen even te googelen om te kijken of ik wat kan regelen.

Zondag 25 oktober.
Vanmorgen meteen op internet gekeken of ik iets over die ballonvaart kon vinden, en zowaar nog gevonden ook. Alleen het inschrijven voor een vaart wilde niet lukken, en Jaap heeft daarom voor me gebeld of er deze week nog een plaatsje vrij was.
Antwoordapparaat......
Ingesproken en binnen een uur al antwoord: de volgende ochtend kon ik al mee. Wel heel erg vroeg aanwezig zijn, 04.00 uur al!
Lief broertje. Hij brengt me weg en komt me na afloop ook weer ophalen.
We spreken af dat hij me al om 3 uur wakker maakt, en dat betekent dus erg vroeg naar bed vanavond.

's Middags was Nathaniel aan het zwemmen en aan het gefluister en gegiechel met Jaap begreep ik dat ik op de nominatie stond het water in geduwd te worden.
Ik werd dus geroepen om te komen kijken naar de tricks die hij in het water aan het maken was, en natuurlijk ging ik kijken. Binnen enkele seconden lag ik dus met kleren en al in het bad te spartelen. Dikke pret natuurlijk. Hert water was heerlijk, net als de buitentemperatuur. (28 gr. C)

Overigens heerlijk dat ik de laptop mee heb, ook al is het beeldscherm beschadigd. Bijna dagelijks heb ik mijn kinderen op de MSN, en Tom heeft een wereldwijd Skype abonnement  afgesloten zodat hij kan bellen wanneer en zolang hij wil.

Maandag 26 oktober.
Al wakker voor Jaap me komt wekken, bed uit, goed aankleden, koffie en de auto in. Het is ongeveer een half uurtje rijden naar een klein vliegveldje bij Northam, en daar aangekomen zit er een man of 20 te wachten op de dingen die komen gaan.
Onze namen worden opgeroepen en we worden ingedeeld in een van de twee groepen.  Er gaan 2 ballonnen de lucht in, een waar 16 man mee kunnen, en een voor 8 man.
Met een busje worden we naar een veld gebracht waar ook een trawler aankomt waarop de manden staan. Zodra ze uitgeladen zijn worden de ballonnen klaargemaakt: met grote heathers wordt de lucht in de ballonnen verhit, terwijl wij ondertussen een spoedcursus dones en notdones krijgen

De grote mand voor 16 personen, dat is "mijn"mand, bestaat uit 5 compartimenten: 4 voor de meevaarders en 1 voor de piloot. In elk compartiment staan 4 personen behoorlijk dicht op elkaar gedrukt, en voor we de lucht in gaan krijgen we nog snel een korte les hoe je lichaamshouding dient te zijn bij de landing: goed aan de zijkant vasthouden, met je neus richting de piloot en licht door je knieen gebogen om de eventuele klap op te vangen.
En dan de lucht in!


Een geweldige ervaring en in tegenstelling tot wat je zou verwachten, helemaal niet koud. Het is zelfs behoorlijk warm, doordat de heather om de lucht in de ballonnen te verwarmen om de paar seconden wordt aangezet om hoogte te houden.
Je kan zelfs een petje krijgen met een klep in de nek om de ergste hitte tegen te houden.

Northam vanuit de lucht.

De sjaal en het extra vest wat Karen me heeft meegegeven heb ik dus niet nodig gehad...

Een mooi uitzicht op de Vallonvalley; die hebben we een aantal keer doorkruist, elke keer op een andere hoogte. Persoonlijk vond ik het wel jammer dat we boven de vallei bleven hangen. Ik had gehoopt dat we meer op de wind zouden gaan varen en na verloop van tijd op een onbekende bestemming de grond weer zouden zoeken.
Het was evengoed de moeite waard, en weer een ervaring rijker!
Na een uurtje hebben we een zachte landing gemaakt, en kennis gemaakt met de kunde van de piloot. Hij zette de ballon eerst op de grond om hem vervolgens, toen de truck gearriveerd was, op de centimeter nauwkeurig op de trawler te zetten.
Toen konden wij eruit, en met ons allen hebben we de ballon opgevouwen. Nog een pittige klus, en behoorlijk zwaar.

Weer de bus in, naar het centrum van Northam, hotel Fitzgerald, alwaar een uitgebreid champagne ontbijt klaar stond. Daar hoorde ik dat de meeste mensen al voor de 2e of 3e keer naar Northam waren gekomen, omdat eerdere geplande vaarten niet door konden gaan vanwege te slechte weercondities.
Heel goed en rijk voorzien ontbijt. Hier werden ook de vaarbewijzen uitgedeeld en toen weer terug naar het vliegveldje. Niet veel later kwam Jaap, snel naar huis, uitgebreid vertellen hoe het was geweest, en weer vlug het bed in!!

Niet zo heel lang geslapen, wakker geworden van de regen. Jaap blij: zijn waterreservoir was zo goed als leeg dus die kon nog wel 2 dagen regen gebruiken. Hij heeft een systeem dat al het water wat op het dak van het huis valt in het reservoir terecht komt.
Eind van de dag heb ik gecheckt en het vat was alweer voor een derde gevuld. Voor mij hoeft het niet echt, maar er kan nog 2 dagen regen bij dus.


Dinsdag 27 oktober.
Dagje cultuur snuiven.
Met mam en Jaap naar Perth geweest. Met de auto naar Midland, dat is een voorstad van Perth, en daar met de metro verder naar het centrum van Perth.
Autorijden in Perth is een ramp zegt Jaap, en de parkeertarieven liegen er niet om. Hoe hoog ze precies zijn weet ik niet, maar nu was het parkeren van de auto gratis, net als het metrokaartje voor mam, en de normale prijs voor een ritje naar het centrum van Perth was 1,40 A$.

Eerst koffie, en dan het museum voor moderne kunst. Daar kwamen we echter aan een gesloten deur: dinsdags gesloten.... Geen ramp, ertegenover nog een museum: het Western Australian Museum.
Hier een tentoonstelling over alles wat in Australië is geweest en wat er nu nog is. Van mens tot dier, van een verzameling oude flessen tot een grote collectie opgezette vlinders en andere insecten.
Mooi en groots opgezet, heel veel te zien en heel kindvriendelijk: bijna alles mocht aangeraakt worden, en de enkele objecten die niet aangeraakt mochten worden zaten achter glas.
Het museum is zo groot dat we niet alles hebben gezien, maar wat we gezien hebben was echt de moeite waard en erg interessant.

Eind van de middag weer terug naar Toodyay, en voor Karen een flinke bak blueberries geplukt. Ze maakt er heerlijke taarten van.
Het barstte op en onder de boom van de mieren, die weten dus ook wat lekker is!!

Blueberries lijken op onze bramen, maar veel zoeter, het vruchtvlees iets stugger, en met een steeltje  wat niet van het vruchtje loslaat.
Op het stuk land wat Jaap bij zijn huis heeft, en waar een gedeelte van gebruikt wordt als siertuin/bloementuin staan ook behoorlijk wat vruchtbomen als de blueberrie, de mandarijnenboom en de citroenboom. Het oogstresultaat verschilt per jaar, en hangt voornamelijk af van de hoeveelheid regen die in met name de droge periode valt.

Woensdag 28 oktober.
Vandaag nogmaals een ritje naar Northam, nu naar het verzorgingshuis waar Karen werkt. Ze heeft ons een rondleiding gegeven door het "goede"gedeelte van het huis. Allemaal min of meer zelfstandige bejaardenwoningen die er stuk voor stuk netjes, opgeruimd en goed verzorgd uit zien. Ook hebben ze allemaal een terras en een tuintje en het ziet er heel gezellig uit.
Daarna nog even naar de supermarkt. Natuurlijk prijzen vergeleken met die in Holland: de levensmiddelen liggen op hetzelfde prijsniveau, maar het vlees, behalve kip, is stukken goedkoper. Alle non food producten zijn echter weer schreeuwend duur.
Gister in Perth viel het me ook al op dat huisraad heel veel duurder is dan in Holland, soms meer dan het dubbele....

s Middags zijn we naar een collega van Jaap, van de ambulance, gereden. Die heeft heel veel grond waar ze dagelijks de kangoeroes bijvoert. Dat is niet echt nodig: ze geeft ze net genoeg om te snoepen zoals ze dat zelf zegt, de hoofdmaaltijd ze zelf bij elkaar scharrelen.
Er zaten er een stuk of 15, de buidelbeestjes niet meegerekend. De meesten zijn wild, en schrokken dan ook van elk onverwacht geluidje, maar er waren er 4 bij die behoorlijk tam waren. Die waren als baby gered, uit de buidel van hun dode moeder gehaald, en door mensen groot gebracht.
Ze waren niet echt handtam om zomaar te zeggen, maar ik heb ze wel heel voorzichtig kunnen aaien. Heel veel kinderen hebben wel eens een Joey, zoals de babykangeroes genoemd worden, in een soort draagzak met zich meegedragen, ook naar school. Zij fungeren dan als een surrogaatmoeder, inclusief de buidel (draagzak).
Er worden er behoorlijk wat aangereden, vooral 's nachts. Schrikken van het geluid en lichten van de auto, en willen wegspringen, maar springen vaak net de verkeerde kant op waarbij ze onder de auto terecht komen. Gelukkig rijden de meesten niet door, maar kijken, als het beest dood is, of er een kleine in de buidel zit. Zoja nemen ze die mee, omdat die anders ook ten doden opgeschreven is.
Het was een leuke ervaring. Leuk mens ook, Sue. Een "laat iedereen maar kletsen; ik doe wat ik leuk vind"type, en dat straalt ze ook helemaal uit: versleten cap op haar koppie, te korte huisbroek aan, sokken en sandalen, en ze lult vijf kwartier in een uur. Heerlijk mens.

's Avonds onder het genot van een whiskey genoten van het donker. Echt donker. Geen lichtvervuiling en je kan echt geen hand voor ogen zien. En als het helder is, is de lucht vergeven van de sterren!! Zelfs op de Zwarte Haan, wat volgens mij het donkerste plekje van Nederland is, heb ik niet zoveel sterren bij elkaar gezien.
Om stil van te worden.....

Donderdag 29 oktober.
Mam jarig!!

En leuk, er stond een versierde stoel voor haar klaar! 
Jaap heeft haar meegenomen naar Perth, en later op de dag zijn Karen en ik boodschappen voor haar verjaardag gaan doen. Kwamen een ambulancecollega en vriend van Jaap met zijn vrouw tegen, en die komen vanavond BBQ-en.
We hebben lekker aangerommeld, salades gemaakt, BBQ (= complete buitenkeuken!!) schoongemaakt, herinneringen opgehaald van onze kennismaking met het Australische BBQ-en toen Jaap nog in Holland woonde: twee stapeltjes stenen met een metalen plaat erop. Stapel hout eronder, vuurtje erbij, en eenmaal roodgloeiend hele grote lappen vlees erop. Simpel en o zo lekker!!
Begin van de avond kwamen Jaap's vriend en zijn vrouw en werd de BBQ aangestoken. Heerlijk schoftig zitten schransen, en het was bere gezellig.
Als afsluiting warme appel/abrikozentaart met roomijs en een bak koffie.
Mooie dag, mam dik tevreden, en iedereen op tijd naar bed.

bobtail

vrijdag 30 oktober.
Het was warm, en geen wind vandaag. Al heel vroeg hebben we daarom maar besloten er vandaag een lui dagje van te maken en er niet op uit te trekken.
We zijn wel een uurtje naar het dorp geweest om postzegels te kopen en we zijn een paar achterafwinkeltjes ingestapt om te kijken. Die stelden weinig voor (in onze ogen).
Een winkeltje waar met een groot bord "ANTIQUE" reclame voor werd gemaakt, was vol gestouwd met allerhande rommel voor belachelijk hoge prijzen.

Op de weg naar het dorp toe stond Jaap ineens volop op zijn rem, en ongeveer 15 cm voor de voorband zat een bluetonged lizzard op de weg. Ze noemen ze hier bobtails. Zijn niet zo groot, ongeveer 30 tot 40 cm, en danken hun naam aan de felblauwe tong die ze om schrik aan te jagen bij gevaar uit hun wijd opengesperde bek  steken. Zijn niet gevaarlijk, en het beestje is een van de overgebleven oerdieren. Ik zou er gedurende de vakantie nog veel meer zien, ze komen hier in grote getalen voor. Worden helaas ook veel aangereden bij het trage oversteken van de wegen.
En nu we het toch over enge dieren hebben, Jaap zag vanmorgen tijdens een ambulancerit een slang op de weg, en hij riep tegen de chauffeur dat hij moest stoppen omdat die slang mee naar huis moest voor zijn zuster.
De chauffeur is wel gestopt, maar de slang mocht niet mee de ambulance in. Beetje kinderachtig......

April, de oudste dochter van mijn broer, kwam vanochtend voor 2 nachtjes over. Ze heeft dik 500 km gereden om haar oma even te zien. Ze werkt en woont in Kalgoorlie, een rijk goudmijnstadje wat er nog steeds als zodanig uitziet. Het leven is er duur zegt ze, maar omdat er voornamelijk zeer welgestelde Australiërs wonen en komen, zijn de verdiensten goed.
De stad is ontstaan rond 1880, tijdens de goudkoorts, en die romantiek leeft nog steeds voort in de oude gebouwen, de historische pubs en de kleurrijke karakters.
In plaats van een enkele gouddelversplaats, is er nu een enorme Super Pit mine, goed voor meer dan 800.000 ounce goud per jaar. Deze mijn is 3,5 km lang en 1,5 km breed.
Volgens April is het bezoeken van Kalgoorlie meer dan de moeite waard, zeker als je er ook overnacht. Leuke winkeltjes, leuke kroegen, mooie gebouwen.
Wellicht bij een eventueel volgend bezoek aan Australie: we houden het in ons achterhoofd.


Zaterdag 31 oktober.
Met Jaap, Nathaniel en mam met de auto richting Mandurah gereden om dolfijnen te gaan zoeken. Een klein stadje ongeveer 70 km onder Perth. Het was druk, en dat schijnt op zaterdag heel normaal te zijn. Iedereen trekt erop uit, de een om boodschappen te doen, de ander om een beurs/markt te bezoeken als uitje.
Geen files zoals in Holland al gauw ontstaan, maar wel net zulke maffe autorijders. Heel langzaam rijden maar wel de rechter baan blijven gebruiken, of nog erger, gewoon in het midden, op twee banen tegelijk blijven rijden.
Zijn het in Holland vaak de oudere mannen en vrouwen die dat soort trucks uithalen, hier zijn het voornamelijk hele jonge vrouwen die net hun rijbewijs hebben en vreselijk onzeker achter het stuur zitten.
In Mandurah moesten we wel even zoeken, maar kwamen dan toch bij het gedeelte van het stadje aan waar de boot vertrekken zou.
Er waren nog geen dolfijnen gespot werd er gezegd, maar hoe later op de dag, hoe groter de kans. Ja,ja, dat zou ik ook gezegd hebben om klanten te houden....

De tocht bracht ons door een aantal kanalen die buiten de kust waren gecreëerd. Het idee erachter was, om een stukje Venetië na te bouwen, inclusief de boogbruggen. Op de ontstane eilanden stonden kapitale huizen, hutje mutje tegen elkaar aan. Weinig tot geen grond erom heen, en kosten per kavel om en nabij 3 miljoen euro. Dan heb je dus nog niks, en de grootte van zo'n kavel is denk ik niet meer dan 300/400 m2.
En de meeste huizen worden niet eens bewoond!! Ze worden gebruikt als vakantiewoning......
Je zal maar niet weten wat je met je geld moet doen. En o ja, natuurlijk ligt er bij elke woning een kapitaal jacht! De schipper, die dit allemaal vertelde, vond het nodig van elk optrekje de bijzonderheden te vertellen. Daardoor werd het een heel saai verhaal. Van 1 of 2 huizen alla, maar dat is dan toch wel meer dan genoeg. We komen immers voor de dolfijnen.
De lieten zich echter niet zien, ook niet toen we meer richting open zee voeren.

Fish and chips gegeten bij de beste fish and chips maker van Australië: 2 flinke stukken vis en een lading patat, verpakt in een stuk papier. Enorme porties die niemand op kreeg, en behoorlijk vet. Wel lekker, en Jaap vertelde dat ik haai zat te eten. Smaakt ongeveer als koolvis, en ik vond het eigenlijk niet eens vreemd dat het haai was. Die wordt veel gevangen, dus een lekker goedkope vissoort.

Daarna heb ik wat winkeltjes opgezocht op zoek naar informatie, of nog beter een afbeelding van een redback, maar helaas, nergens te vinden. Thigo heeft me ervoor gewaarschuwd, en het lijkt me leuk als ik er eentje voor hem meenemen kan. Geen echte natuurlijk!! Net als voor slangen. Hijzelf is gek op slangen en weet er bijna alles van. Zou dus ook te gek zijn als ik tegen een slang aanloop en hem kan fotograferen.

Zondag 1 november.
Vandaag zijn we met Karen naar Parkersville gereden om te lunchen. Dat was vlakbij zei ze. Het bleek ongeveer 80 km rijden. Er was speelgelegenheid voor de kinderen en het was er altijd druk en gezellig. Zij noemde het een kroeg waar je ook eten kunt.

Het was inderdaad een kroeg, met een eetgedeelte en een groot buitenterrein waar picknicktafels stonden, en wat tuinmeubelzitjes. De kinderen konden gaan en staan waar ze wilden. Buiten wat speeltoestellen was er een afgezet terreintje waar 2 geiten rondliepen en een emoepaar met 2 kuikens.
Het zag er erg goedkoop uit, maar het eten scheen er voortreffelijk te zijn. Alleen hebben we dat niet kunnen proeven. Het was er erg druk, en het personeel had er de brui aan gegeven. Voor een bestelling was de wachttijd minstens 2 uur..... De vele bikers die er zaten hadden daar totaal geen moeite mee, biertje, sigaretje erbij, en mooi zitten in de zon. Karen is naar een verder gelegen restaurant gereden en heeft daar overheerlijke driedubbel dikke en vet belegde boterhammen gehaald, met frite. Het zal best een naam hebben, maar die ken ik niet. Zal het beschrijven, want het was overheerlijk!
Een witte boterham van een centimeter of 4
belegt met knapperige sla
tomaatje erop
dikke plak ham
plak kaas
rose gebakken steak
gebakken spiegelei
paar plakken rode biet
weer sla
en tot slot nog zo'n dikke witte boterham
Jammie, jammie, jammie!!
Bijna niet met 2 handen vast te houden, laat staan er een flinke hap van te nemen.
We hebben er heerlijk van gegeten, in de schaduw, en zijn nog een paar uur blijven hangen om te genieten van het weer en de mensen om ons heen.

Jaap ging 's avonds kippenpoten frituren, die ik in eerste instantie heb geweigerd. Zat nog bomvol van de lunch. Maar ze roken wel erg lekker, en ben er toch voor gezwicht. Ik ben bang dat, eenmaal terug in Nederland, alle weegschalen door gaan slaan: alles is zo lekker, en veel!!

Maandag 2 november.
Vandaag een bezoek aan Freemantle. Samen met Jaap en Nathaniel.

Een leuk stadje met nog veel koloniale gebouwen die bewaard gebleven zijn. Ligt ongeveer 16 km bij Perth vandaan, aan de monding van de Swanriver, en aan de Indische Oceaan.

Een stadje met een cappuccinostreet. Een straatje met heel veel koffiezaken en aanverwante artikelen naast elkaar, en natuurlijk hebben we hier koffie gedronken.
In Australië is de koffie naar onze maatstaven echt slootwater. Alleen de cappuccino is redelijk te drinken, dus, koffiedrinkers als we zijn, bestellen we alleen maar cappuccino.

Bij het inrijden van het stadje kwamen we langs een oude gevangenis, en na de koffie zijn we daar heengegaan om die van binnen te bekijken. Er werden rondleidingen gegeven en de man die ons begeleidde was een leuke verteller.
De in het gebouw aanwezige kerk stond ook als officiele kerk te boek. Het gebeurde nog regelmatig dat oud gevangenen er hun huwelijk lieten inzegenen.

Het cellenblok deed me heel erg aan Schutterswei in Alkmaar denken, alleen nog ouder (Ik heb er gewerkt).De gangen/balustrades waren net zo smal, en de verhalen over de onderlinge ruzies en het uit frustatie leeggooien van de strontemmers waren heel herkenbaar.


Heel luguber was de plek waar de ter dood veroordeelden verhangen werden. Alles was er nog net zo als toen de gevangenis nog dienst deed.
De laatste gevangene die ter dood veroordeeld was en werd opgehangen, was in 1963, en in 1993 is de gevangenis gesloten

Wat mij verbaasde, was dat er gevangenen waren die met oliekrijt muurschilderingen mochten maken. Zowel in hun cel als verder in het gebouw, tot op de luchtplaats toe. Er zaten ware juweeltjes bij, en deze zijn zo geprepareerd dat ze nog wel een aantal jaren te bezichtigen zijn.




 Daarna hebben we de kust opgezocht, en op een pier gekeken of we dan hier misschien dolfijnen, of misschien zelfs een walvis zouden zien. Mooi weer niet. Wel even lekker een uurtje genoten van het uitzicht, het weer en de rust.

Dinsdag 3 november.
Het is heel erg warm, en ik begin me heel erg te ergeren aan de vreselijke vliegen die overal op om en in gaan zitten. Ze zijn bijna niet van je af te slaan, en zelfs de antimuggen/vliegenmiddeltjes helpen niet.
Jaap zegt dat het over een paar dagen over is, want dat zelfs de vliegen niet tegen deze hitte kunnen. We hopen het maar.

Woensdag 4 november.
Vroeg uit bed, niet omdat ik uitgeslapen was, maar omdat het al zo ontzettend warm was.
Later op de thermometer gekeken, en die gas al 32 graden aan. En weer al die vreselijke vliegen!
Ik heb vandaag de stoute schoenen aangetrokken en heb de auto gepakt om naar Perth te gaan. Net als Jaap heb ik de auto geparkeerd in Midland en daar de metro genomen.
In Perth lekker relaxed rond gelopen en wat cadeautjes voor het thuisfront gekocht.
Het was druk in Perth.
De mensen die er rondlopen verschillen in niets van wat je in Amsterdam tegenkomt. De een zo gek als een deur, een ander die naast zijn schoenen loopt. Wat mij wel opviel is dat iedereen hier zo slank is....

Ik heb verder geen bezienswaardigheden bezocht, ben weer in de metro gestapt en heb de auto opgehaald.
Heb moeten tanken onderweg, en wat in Nederland heel gewoon is bij een bemand benzinestation: ik wilde een fooi geven, maar de mevrouw die me hielp was daar niet van gediend. Ik heb geprobeerd uit te leggen  dat dat in Nederland heel gewoon is, en ik hoop dat ze dat heeft begrepen en zich niet al te ongemakkelijk heeft gevoeld.
Net weer op tijd in Toodyay om aan te schuiven voor het avondeten. Jaap had een berg speklappen op de BBQ gelegd, lekker knapperig gebakken, en Karen had er een heerlijke aardappelsalade bij gemaakt. Weer erg van gesmuld!!
's Avonds een schorpioen gezien, een kleintje, maar toch.... Die liep in de gang bij de slaapkamers, en volgens Jaap kunnen ze ondanks dat ze niet zo groot zijn (5 a 6 cm) gemeen prikken.

Donderdag 5 november.
Met mam de auto ingestapt om een stuk in het wilde weg te gaan rijden en wat van de omgeving te zien.
We kwamen bij een plek waar we bij de rivier konden komen en daar hebben we de auto geparkeerd met de bedoeling er even heerlijk van het uitzicht te genieten en misschien met onze voeten door het water te lopen. Vergeet het maar: ook hier vergeven van de vliegen, en we zijn na het maken van een paar schitterende foto's weer snel de auto ingevlucht.

Avonriver

 Weer in Toodyay hebben Jaap en ik een groot gedeelte van het terrein gezocht naar de redbackspider. Vorig jaar zaten er veel, en het leek erop dat de gifspuit zijn werk heel erg goed gedaan had.....

Huntsman

Wel diverse grote en vooral in mijn ogen enge spinnen gezien, waaronder deze. Het is een gewone huisspin, zegt Karen. Hij zat in het kippenhok, en is zo groot als een volwassen hand. Ik heb gauw het deurtje weer dichtgedaan.....



Vrijdag 6 november.
Vandaag naar Midland, naar een heel groot en modern winkelcentrum, waar werkelijk alles te koop is. Veel leuke winkels en winkeltjes, van zeer luxe en onbetaalbaar tot hele grote winkels waar heel veel te koop is voor weinig.
Met mam een paar uur doorheen gelopen, en nog niet alles gezien. In het midden is een grote ruimte waar diverse eetgelegenheden zijn. Hier geluncht en uitgerust voor we weer een gedeelte van het winkelcentrum gingen ontdekken.
Het is er lekker lopen. Niet warm door de airco, heel veel zitgelegenheden zonder de verplichting wat te kopen of te nuttigen, en genoeg te zien.

Op de terugweg kwamen we langs vreemde bomen/planten. Een stam, soms een tiental centimeters, soms meer dan een meter tot wel twee meter hoog, en daarop een soort helmgras.
Karen vertelde me dat ze blackboys genoemd worden.
Dat zijn grasbomen die maar een centimeter per jaar groeien, en waar tijdens de bloei een gigantisch grote soort rietsigaar in groeit. Ze kunnen heel goed tegen de vele bosbranden die hier woeden, en op kaalgebrande vlaktes staan altijd wel wat blackboys

Ook onderweg vinden we op een parkeerplaats allemaal zaaddozen van een bepaald soort eucalyptusboom. Zoals zo veel dingen waar je je in Nederland scheel voor betaald, allemaal zo voor het oprapen!!
Karen heeft ons ook iets meer van Toodyay laten zien.
Ik dacht dat Toodyay bestond uit een weg met hier en daar wat losse huisjes er langs en een stukje weg met wat winkeltjes, maar het dorp is behoorlijk groter dan ik dacht.
Er staan hele mooie huizen met schitterende tuinen. Niet allemaal even netjes onderhouden: de eigenaren wonen vaak ver weg, en zolang ze huur van de huurders ontvangen vinden ze het wel best en doen weinig tot niks aan het onderhoud van het huis, laat staan de tuin.
Ik vind het een rare instelling: lijkt me pure kapitaalverspilling.

Zaterdag 7 november.
Hebben we van de week alles afgezocht om een redback te zien, vandaag was het de beurt aan de slangen.
Met Jaap werkelijk alles wat los lag van zijn plaats gehaald, met beschermende handschoenen aan, maar helaas weer niets gevonden.
Een land wat bekend staat om zijn slangen en gemene spinnen, en van beiden geen spoor te vinden. Ze zitten er echt wel. Dat horen we vooral 's nachts aan het gekakel van de kippen....

Met mam een rondje gelopen. Dat kan hier niet zo erg ver, eigenlijk bestaat het uit het naar beneden lopen van de toegangsweg, en een honderd meter verder via een brandgang weer omhoog, of net andersom natuurlijk.
Gelukkig had ik mijn camera mee, want onverwacht stond ik bijna op een slang(etje). Heel voorzichtig een foto genomen en weer snel een paar passen achteruit gedaan. Eindelijk dan toch mijn zo hevig verlangde opname van een slang. (voor Thigo)
Later nog gegoogeld om te proberen erachter te komen wat voor slang ik heb gezien, maar ik kon er niet achter komen. De vriend van Jaap is redelijk bekend met soort en giftigheid van slangen, en dacht dat het om een van de giftigste slangen van West Australie ging. Maar goed dus dat ik er niet te lang en te dichtbij ben blijven staan.

Ook een dood schaap langs het pad, maar dat is hier heel gewoon volgens Jaap. In Nederland worden ze opgehaald door een gespecialiseerd bedrijf, in Australië worden ze opgevreten door de roofvogels en de vossen.

Zondag 8 november.
Zowaar een "koude"dag!! Het is bewolkt, winderig en de temperatuur net aan 20 graden.
Met mam een stuk gaan rijden. Amper 5 kilometer bij Toodyay vandaan is het landschap al heel anders. Rond Toodyay zijn de hellingen voornamelijk kaal, bedoeld voor het laten grazen van schapen of het verbouwen van graan. Verderop is veel meer bos, en is het minder heuvelachtig waardoor je weer schitterende vergezichten hebt.
Ook de blackboys, die je rond Toodyay niet ziet, zijn amper 5 kilometer verder weer in grote getalen aanwezig. Ik heb er gezien van meer dan 2 meter hoog, en dat betekent dus dat ze ouder zijn dan 200 jaar. Raar idee, een stukkie gras op een stammetje wat al 200 jaar zo groeit.
Weer terug hoorden we een hele harde knal van het land van de buren afkomen. De buurman had een van zijn schapen een kogel door de kop gejaagd om weer een tijdje vlees op de plank te hebben. Moet je in Nederland eens doen.....

Weer overheerlijk gegeten.
Karen had een lamsbout de hele dag in een slowcooking pan gegaard, en ze had pastinaak en zoete aardappels geroosterd in de oven. Samen met bloemkool en sperciebonen kon het zo uit een 5 sterren restaurant komen!!

Maandag 9 november.
Vandaag dagje strand. Veel handdoeken in een tas gepropt, faktor 30 bij de hand, de vishengel voor Jaap in de auto en de portemonnee van mam. Rijden maar!!
We gingen naar Guilderton, aan de monding van de Mooreriver, bijna 2 uur rijden.
Onderweg weer opgekeken van het verschil in plantengroei. Op sommige plekken weer alles kaal, en wat er stond dood of bijna dood, en andere stukken begroeid met struiken en bomen, en zelfs hele groene velden. Ik ben er niet achter hoe dat verschil ontstaat, maar ik heb het idee dat het te maken heeft met ondergrondse riviertjes....
Ook heel veel termietenheuvels langs een stuk weg. Knoeihard. We zijn gestopt om te kijken, ik had ze nog nooit gezien, en ik heb er een schop tegen gegeven om te kijken hoe hard ze waren. Nou geloof me, als beton!!

Het eerste gezicht van de oceaan was ongelooflijk mooi!
Een bijna wit strand en een diepblauwe oceaan met schuimkoppen. En bij de monding van deMooreriver het donkere (zoete) water uit de rivier wat de oceaan instroomde.
En bijna niemand te zien. Strand brandschoon, alles wat er lag waren wat kleine hoopjes zeewier, wat schelpen en behoorlijk wat zeeschuim, het rugschild van de zeekat, een inktvissoort.
Alle handdoeken op een hoop gegooid en heerlijk een stuk langs de vloedlijn gelopen.
Jaap heeft zijn hengel een aantal malen uitgegooid, maar niets gevangen. En er zat echt vis zat, een paar honderd meter verderop zat een man te vissen en die had een halve emmer vol met iets wat op haringen leek.
Heerlijke dag, en eind van de middag weer met de auto terug.

's Avonds waren we uitgenodigd bij van oorsprong Hongaarse vrienden van Jaap. Die is zijn eigen huis aan het bouwen, bovenop een berg, en hij maakt de muren van strobalen. De grove buitenmuren zijn klaar. Nog niet gestuct, maar je kunt wel zien hoe groot het gaat worden, en het wordt groot!!
We hebben heerlijk gegeten, kip, kip en nog meer kip, allemaal op een andere manier gekruid en klaargemaakt, gepofte aardappels met kruidenroom en een salade met veel paprika. Pavlova toe. Dat is stijfgeslagen eiwit met wat toevoegingen, gebakken in de oven, en opgediend met vers fruit en slagroom.

Bottlebrush

Was een gezellige avond, en alles bij elkaar best een vermoeiende dag.

Dinsdag 10 november.
Weer zo'n vreselijk hete dag. De warmste tot nu toe, om 10 uur 's ochtends al 37 graden. Morgen gaan we weer naar huis. Het was hartstikke leuk hier en fijn om mijn broer en zijn familie weer te zien, maar ik ben ook weer heel blij dat we terug gaan.
Ik zou hier niet kunnen wonen. Zou gek worden van de warmte, en vooral van de vele vieze vliegen.

Met Jaap nog een keer naar Midland gereden. Dat werd wel omrijden, want de eerste bosbranden waren een feit. De weg naar Perth was afgesloten. In Nederland praat je dan over een omweg van een paar kilometer waar je vreselijk over zit te mopperen, hier spreek je al gauw van een omweg van minstens 20 kilometer waar niemand moeilijk over loopt te doen......

We zijn niet zo lang in Midland gebleven. Jaap heeft gedaan wat hij moest doen, ma is nog even in het winkelcentrum geweest, en we zijn vrij vlug weer terug naar Toodyay gereden. Ook terug was de weg nog afgesloten, dus weer dik 20 kilometer omrijden.
In Toodyay hoorden we dat ook daar bosbranden waren uitgebroken, en even later kwamen we al brandweercorpsen richting brand rijden.
De brandbestrijding is allemaal vrijwilligerswerk. Ook Jaap is bij de brandweer, maar zoals hij zelf zegt, is de spuit ontgroeit. Hij deelt nu de orders uit.
 Hij zal waarschijnlijk ook nog wel worden opgepiept vandaag.

Vanavond ons galgenmaal. Zowel mam als ik hadden trek in simpel gebakken eieren met bacon. Lekker!!

Woensdag 11 november.
Uitgebreid afscheid genomen van de familie, en door Jaap naar het vliegveld in Perth gereden. Veel te vroeg weg, maar in verband met de bosbranden zou het zomaar kunnen zijn dat we kilometers moeten omrijden.
Het vliegtuig naar Kuala Lumpur zat dit keer vol, dus er was geen gelegenheid om languit op eventuele lege stoelen te gaan liggen. In Kuala Lumpur krap een uur om over te stappen op het vliegtuig naar Amsterdam. Geen tijd voor koffie dus.
Kuala Lumpur bij nacht is uit de lucht geweldig om te zien. Net een sprookje met allerlei kleuren kleine lampjes, en de contouren van wat paleizen lijken ook mooi verlicht.

Donderdag 12 november.
De 12 uur naar Amsterdam was dit keer een lange zit. Van slapen kwam niet zoveel, het eten was matig en de stewards en stewardessen allemaal behoorlijk chagrijnig. Blij dat we uit konden stappen!.
De piloot had zijn best gedaan, we kwamen 5 kwartier eerder aan dan de planning was. Een heel eind lopen naar de bagagehal, snel de koffers van de band gehaald, supersnel door de douane, en heerlijk, we waren weer thuis!!!

muffins met blueberries. Lekker Karen!!