Nog 5 weken, dan wordt een sprookje werkelijkheid!
4 weken lang vakantie, bestemming Zuid Amerika: Chili, Argentinië, Paraguay en Brazilië om precies te zijn. En allemaal dankzij Willem Bosman.
Vorige week een nieuw paspoort geregeld en alle inentingen gehaald, waar ik nog een paar dagen goed ziek van ben geweest maar dat was voor de goede zaak zeg maar.
De kinderen vinden het maar niks.
Reizen met een voor hen onbekende man en dan ook nog zo ver weg! En het ergste van alles, de feestdagen niet thuis!
Een werelddeel vol drugs en geweld zeggen ze, en ze maken elkaar gek door alle negatieve krantenberichtjes aan elkaar voor te lezen.
Ik laat me niet tegenhouden, begrijp ze natuurlijk wel, maar laat me deze kans om een deel van Zuid Amerika te zien niet door de neus boren.
Ik ga 4 weken lang reizen, heel veel zien, en bovenal GENIETEN.
11 december 2004.
Het is zover!
Alma, Carlijn, Dani en Tara brengen mij naar Schiphol.
Het is me gelukt alles in 1 grote tas te proppen, maar heb dan ook maar weinig aan kleding mee. Het plan is om het nodige ter plaatse aan te schaffen.
Willem en Gerard ( vaste reisgenoot van Willem) staan al klaar en van een Djoser vertegenwoordiger (aanbieder van de reis) ontvangen we de tickets.
Van enkele reizigers heb ik het idee dat ze ook Zuid Amerika-gangers zijn, maar de groep zal pas duidelijk worden als we op de eindbestemming zijn.
Nog even uitgebreid aan de koffie, heel veel knuffelen en nog meer goede raad voor ik de douane door ga.
 |
| ikzelf, Gerard en Willem. |
Heel veel geslapen, en bah, vliegtuigeten: heel vaak naar het toilet.
Na een tussenstop in Brazilie komen we in Santiago de Chile aan. Temperatuur valt niet tegen, gewoon lekker warm, en met een luxe, eigen, bus naar het hotel (Principado).
Mijn kamergenoot voor de hele reis is Suzie. Lijkt me een leuke meid maar of dat ook zo is moet ik nog even afwachten.
Even opfrissen en dan een lange stadswandeling.
Santiago is een miljoenenstad aan de voet van de Andes, met een koloniaal centrum. Het hotel ligt midden in de stad zodat je eventueel via een heel groot en goedkoop metronet alle plekken die je wil zien heel makkelijk kan bereiken.
Rond een centraal plein liggen diverse musea en belangrijke historische gebouwen zoals het regeringspaleis Monedo, waar president Allende in 1973 omkwam.
Vlakbij het parque Forestal ligt de Mercado Central: een grote overdekte markt, grotendeels opgetrokken uit ijzer.
Met een tandradbaan kun je naar de Cerro San Cristobal, vanwaar je een weids uitzicht hebt over de stad en de omliggende vallei en bergen.
Ook de omgeving van de stad heeft veel te bieden.
Wijnliefhebbers kunnen excursies maken naar de beroemde wijngaarden van Chili, ten zuiden van de stad. Ook is er de mogelijkheid om te gaan raften op de Rio Maipo, of een bezoek te brengen aan de nabijgelegen wintersportplaats El Colorado.
Dit plaatsje ligt op 2800m hoogte en is omgeven door besneeuwde bergtoppen van meer dan 5000m hoog.
De Chileense winter is van juni tot oktober, maar ook in de zomermaanden kan je er prachtig wandelen.
Moeilijk om keuzes te maken. Ik kies voor de makkelijkste weg en schrijf me in voor een excursie naar t Andesgebergte.
De eerste indruk in geweldig!
We hebben wat gegeten bij een stalletje langs de weg (wat zeiden de folders ook al weer over etenswaren kopen langs de weg?????) in een stuk niemandsland tussen Chili en Argentinië.
De verkoper had, zoals de meeste Chilenen, zelf een X-masdrank gebrouwen: zeer hoog alcoholpercentage, en lekker!
Het smaakt een beetje naar Baileys, alleen sterker en minder zoet, en het smaakte naar meer...
Ook zijn zelfgemaakte empanada's waren overheerlijk: een opgevouwen lapje deeg in de vorm van een maan en ter grootte van een croissantje, gevuld met vlees, uien, groenten en kruiden. Jammie!
Verder onderweg zien we diverse Chileense Cowboys. Het zijn geen boeren met land; ze hebben en handelen alleen in (veel) paarden.
Nogmaals wat gegeten en gedronken in een restaurantje: El Campito.
Door de hitte in de bergen zit ik al gauw vol, en 't broodje vlees wat ik had besteld was behoorlijk!
Daarna naar een wijnproeverij: Vinicola Cavas del Maipo.
Het proces van wijnmaken wordt uitgebreid verteld. Alles bij deze kleine wijnboer gebeurd nog handmatig.
Geen fles meegenomen, wel als herinnering en om thuis nog eens na te genieten, een CD-rom gekocht.
14 december.
Op naar het volgende stadje. Vina del Mar naar hotel Rondo.
Een rit van ongeveer 120 km met een eigen bus.
We komen hier vroeg in de middag aan, en hebben de rest van de dag om het stadje een beetje te verkennen.
Het hotel ligt vlak bij het strand, wat er behoorlijk smerig uitziet.
Het stadje zou een chique, trendy baadplaats moeten zijn. Er is een casino, er is strand, er staan palmbomen, maar chique?
Volgens de reisbeschrijving staan hier de luxe buitenhuizen van de rijke Zuid Amerikanen met prachtige tuinen. Ik heb ze niet gezien.
Met koetsjes kun je door het stadje rijden, en het museum Fonck bezoeken.
Dit museum is gewijd aan de mysteries van Rapa Nui, Paaseiland en de Mapuches, de oorspronkelijke bewoners van Zuid Chili.
Tijdens het verkennen van het stadje kerstkaarten gekocht, en deze 's avonds meteen geschreven en gepost. Misschien zijn ze dan nog voor de kerst op de plaats van bestemming.
Voorbij het strandje loopt een heel oude pier het water in. Doodeng om eroverheen te lopen. Overal provisorisch gemaakte openingen in de omheining, en heel veel mansgrote gaten in de houten vlonders.
Op de pier een aantal oude gebouwtjes, met schitterend glas in de deuren en raamkozijnen. Verder een bonk oud ijzer.
't Blijkt een oude kraan te zijn die vroeger werd gebruikt voor het verschepen van balen suikerriet. Eind 40er jaren werd dat vanuit het binnenland per trein aangevoerd. Ook een paar meter van die rails liggen in het zand te roesten...
Later op de avond heerlijk gegeten in een restaurant, vertaald Het Schip.
Rondom water met veel pelikanen die een makkelijk maal opvissen doordat de vis naar het licht van het restaurant zwemt.
Woensdag 15 december.
Het hotel is maar matig, maar het ontbijt is lekker en erg uitgebreid. Bovendien is het personeel heel vriendelijk en behulpzaam.
We gaan met de lijnbus naar Valparaiso: een havenstad, door de Unesco tot wereldmonument uitgeroepen.
Het oude stadsdeel ligt op een smalle strook land aan de haven, en het echte leven en wonen gebeurd in de kleurige huisjes die tegen de steile hellingen zijn geplakt.
Gewapend met een fles bronwater weet hij al gauw zijn enthousiasme op ons over te brengen.
"People, friends, follow me", de fles als richtingaanwijzer, stopteken of aanwijsstok gebruikend.
Geweldige verteller en een groot vrouwenversierder!
Hij laat ons het geboortehuis, en dat werd later ook zijn schuiladres, van de dichter Pablo Nureda zien. Later op de dag kunnen we zijn latere huis, werkruimte, atelier zien. Dat is ingericht als museum, en zoveel mogelijk oorspronkelijk gehouden. Inclusief de rare verzamelingen, de vreemde nissen en een bonte verzameling rariteiten.
Tijdens het eerste gedeelte van de stadstoer belanden we in de smerigste kroeg die ik ooit heb gezien. We waren gewaarschuwd, en er was ons van te voren gevraagd of we daar wat wilden drinken, maar de realiteit sloeg alles. Vieze vette glazen, alles onder een dikke vette laag stof.
Door de ramen kon je niet meer heen kijken, de toiletten konden niet worden doorgespoeld, maar o zo gezellig!!
De naam? café Venicia.
Daarvandaan een wandeling door de rosse buurt, waar je 's nachts niet alleen rond moet lopen. Overdag is het gewoon een wijk met veel kroegen die nog gesloten zijn.
Leonardo neemt ons mee de berg op.
Je komt in dit gedeelte van het stadje middels bergliften. Er zijn er veertien en bijna allemaal bereik je ze via een oud leren draaideurtje.
Deze liften, funiculaires, gaan steil omhoog cq omlaag. Een hele beleving, en de eerste keer omhoog zat mijn hart in mijn keel.
Alles rammelt, knarst en schudt, en dat is geen wonder: alle liften stammen van rond 1880!!
We zijn een keer of 6 op en neer geweest, elke keer een andere lift en elke keer een totaal andere wijk tegen de berg aan.
Het uitzicht vanaf de berg is groots en de doorkijkjes, straatjes en huisjes hebben in elke wijk wel wat.
Leonardo vertelde dat de woningen illegaal gebouwd zijn door lieden die door de maatschappij uitgekotst waren. Het was, en is nog steeds, een perfecte plek om je schuil te houden.
Er staan heel veel kleine Animato's: kleine kapelletjes, zo'n 25 cm hoog, en bijna bij allemaal staat een klein vaasje met een bloemetje.
Leuk om te weten: Animato is latijn. In het spaans heet dat Alma, en dat betekent ziel.
Geluncht bij restaurant casino social J.Cruz. Een gelegenheid die vol gestouwd is met allerlei verzamelingen. Wat me bijgebleven is: munten, oude glazen, honden, hoeden, muziekinstrumenten, olifanten, kristal, scheepsmodellen, en je kunt het eigenlijk niet benoemen of het stond er. Elk hoekje was volgebouwd.
We hebben hier iets gegeten wat er vreselijk goor uitziet, maar o zo lekker was. Grote schaal patat, veel gebakken ui, veel vlees, gebakken ei. Allemaal een vork en prikken maar!
Dit wordt hier gegeten zoals wij na een heftig kroegbezoek een shoarmaatje gaan eten
Nog een paar keer de berg op en af, en bij een van die keren komen we in een gedeelte wat hartstikke oud is, maar waar desondanks de huizen allemaal keurig geverfd zijn.
Allemaal in een andere kleur. Eerste indruk is rommelig, schreeuwerig, maar het went snel en dan gaat er toch een vrolijkheid vanuit.
In die wijk heel veel kunst op de muren, van heel simpel tot "klassieke meesters".
Ook in dit gedeelte bomen met rode bloemen, die bij nadere bestudering kerststerren blijken te zijn.
Nooit geweten dat dat bomen konden worden!.
De laatste keer de berg op hebben we gedaan met de oudst rijdende bus van Chili. Bij het instappen was je je leven al niet zeker: kraken, alles zit los.
Gauw zitten op de wankele banken en je goed vasthouden!
Doodenge rit. Berg op viel nog wel mee, maar berg af was een kippenvelrit!!
Door de hele smalle straatjes, lans steile afgronden, door haakse bochten, en allemaal vol gas!
Gelukkig heeft dre chauffeur niet plotseling moeten remmen. Ik denk dat ik dat niet na had kunnen vertellen...
Eind van de middag een rondvaart gemaakt door de haven. Verboden te fotograferen in verband met de aanwezigheid van veel marineschepen.
Veel zeehonden, zeerobben, zeeleeuwen. Menig aardig gewond. Dat kwam omdat er onderling felle gevechten werden gehouden om het recht op een goede plek op een drijvende boei....
Eind van de dag in de haven heerlijk zeepaling gegeten. Daarbij verrast op een proefoptreden van 3 jongemannen die oude muziek, inclusief dans, speelden.
Heel gezellig en een goede afsluiting van een geweldige dag.
Valparaiso, ik heb je voor altijd in mijn hart gesloten!!!
Donderdag 16 december.
Vroeg op want we gaan vroeg op weg, met een lijnbus, naar La Serena. Hotel Casablanca.
Een rit van 6 uur.
La Serena is een klein plaatsje aan de kust. Het hotel ligt vlak bij een groot winkelcentrum, La Recova.
Onderweg een gigantisch natuurverschil: van groene valleien naar zanderige, verlaten vlakten.
Samen met Suzie gewinkeld en een heel eind gelopen op zoek naar een heuvel die we onderweg zagen liggen, maar nu niet meer konden vinden.
Alma gebeld en verteld dat ik al heel veel gezien had, en ontzettend genoot. Gelukkig is in Holland ook alles goed, en zij gaat Carlijn en Niels bellen om te zeggen dat alles goed gaat met mij. Acht minuten gebeld voor 4000 pesos, en dat is ongeveer 7 dollar, wat ongeveer 5,5 euro is. Dat viel niet tegen!.
's Avonds een kerk bezocht waar een kerststallen expositie was.
Kleine expositie, hele kleine kerststalletjes. Mooi maar niet echt bijzonder.
Vrijdag 17 december.
Excursie naar het Von Humboldtreservaat. Bestaat uit enkele rotseilandjes in de Pacific waar o.a. pinguïns, zeeleeuwen en pelikanen zijn.
De reis erheen was al een belevenis op zich.
Eerst anderhalf uur reizen over een normale weg, toen drie kwartier door woestijngebied over een grof steenpad.
Het zien van de oceaan was ook een wow reactie. Schitterend blauw, wat te danken is aan het heldere water en de weerkaatsing van de lucht in het water.
Met een klein sloepje en 12 man/vrouw een uur gevaren naar de eilandjes.
Vanaf het land leek het een heel kalme zee, maar dat viel behoorlijk tegen. Hoge golven en een paar man zeeziek.
Heel mooi eiland met veel grillige rotspartijen. Zeeleeuwen, robben, hele kleine pinguïns, kleine waterottertjes, pelikanen, ibissen en nog veel meer mooie vogels gezien. We mochten niet op het eiland maar hebben uitgebreid kunnen genieten van de langzame tocht er dicht langs.
Verder naar een tweede eilandje waar we wel op mochten.
Een uur in mijn eentje rondgewandeld. Zak vol schelpen mee genomen in de hoop dat ik die door de douane krijg, en genoten van het uitzicht, de natuur, de stilte en van de kleine vogeltjes.
Die zijn blij met elke toerist die er komt. Ze hopen op zoet water, en drinken dat uit een schelp in je hand.
Op de terugweg begeleid door dolfijnen die voor en naast de boot zwommen en sprongen.
Gegeten in een restaurantje ter plekke: heel eenvoudig maar o zo lekker.
Weer een dag om door een ringetje te halen!
Om 11 uur 's avonds vertrekken we voor een 17 uur durende reis naar San Pedro de Atacama. Ik kom naast een jonge Chileen te zitten die helaas geen woord Engels spreekt, laat staan Nederlands. Geen woord gewisseld dus. Redelijk kunnen slapen, en op tijd wakker om de zon op te zien komen vanachter de bergen vandaan.
t Is dor, dorder, dorst in dit gebied. Er groeit werkelijk niets. Alleen in de kleine plaatsjes waar we doorheen rijden is het groen. Er wordt daar .gesproeid, en ik vraag me af waar het water vandaan komt. Het regent hier nooit, en het water wordt per tankauto's aangevoerd. Bovenop de huizen staan grote tanks waar het water in wordt opgeslagen. Een soort schoorsteen met een uit de kluiten gewassen speciekuip erop
Zaterdag 18 december.
Na een tussenstop in Antofagasta en een in Calama (helaas nergens koffie te krijgen), komen we rond 4 uur s middags aan in een bloedheet San Pedro de Atacama, hotel Tambillo. Eenvoudig maar heel leuk hotel.
Opfrissen, uurtje plat, en dan eten in een van de vele leuke, goedkope eettentjes in het stadje: Casa de Piedra.
Ik heb vreselijk dikke enkels van de busreis en ben moe. Vroeg naar bed dus maar van slapen komt niet veel. Er is in het stadje een cultureel festijn met veel verschillende soorten Chileense muziek. Wel mooi, maar daardoor toch nog laat in slaap.
Zondag 19 december.
Vroeg op, want om 8 uur vertrekken we voor een excursie naar de Atacamawoestijn, een rit door de bergen naar een hooggelegen bergmeer, en een tocht door een canyon.
San Pedro ligt op 2435m, aan de voet van de bijna 6000m hoge Licancaburvulkaan. Het is een natuurlijke oase in de Atacamawoestijn: de droogste woestijn ter wereld.
Het stadje heeft nog geen 2000 inwoners, wordt al vele duizenden jaren bewoond en heeft een rijke geschiedenis.
San Pedro heeft een echte koloniale sfeer: de belangrijkste gebouwen staan rond een centraal plein. Er is een archeologisch museum met indianenmummies en even buiten het dorp is een incaruine.
Onderweg naar de Atacamawoestijn maken we een tussenstop in Toconao: een oase bewoond door indianen. Het eerste wat we zien is een spierwit beeldje van een moeder met kind aan een helderblauw riviertje wat uit de bergen stroomt.
Het dorpje zelf, en dan met name de dorpskern, laat ook een geweldige indruk op me achter.
Er staat een hele oude klokkentoren, waar een deur in zit van cactushout. Daarachter een pleintje en een kerkje.
Bij binnenlopen van dat kerkje kreeg ik het even heel moeilijk. De sfeer, de geborgenheid, de rust die ik daar voelde en die over me heen kwam. Niet te omschrijven.
Aan de rand van de oase lag het kerkhof. Overal papieren bloemen. Die waren daar op 1 november, Allerzielen, door de familieleden neergezet. Het regent er nooit, dus die bloemen blijven heel lang staan.
Een vrolijk en kleurrijk gezicht, of eigenlijk moet ik indrukwekkend zeggen.
We vervolgen onze trip naar de zoutvlakte en komen onderweg vele lamagezinnen tegen. Ze zijn duidelijk al die drukte van de toeristen gewend want ze eten onverstoorbaar door.
Aangekomen op de zoutvlakte met flamingo's wordt ons aangeraden zonnebrandcrème te blijven smeren. Door het weerkaatsen van de zon in het zout heeft de zon nog meer kracht dan normaal in de woestijn. We zijn er op het heetst van de dag, en ik vind het bijna niet uit te houden. En geen schaduw waar je even in kan gaan staan!
De zoutvlakte is 50 bij 35 km groot, en een ruime kilometer dik. Als je op de grillige zoutkristallen tikt, lijkt het wel kristal: zo'n mooie heldere klank geeft het.
Er leven 2 soorten flamingo's, die alleen drill eten. Een minuscuul klein kreeftje wat ze uit het zoute water filteren. De hele vlakte is ingesloten door de bergen, en is kurkdroog. Het regent slechts 4 dagen per jaar. Net genoeg om het water in het meer weer op niveau te brengen.
We zitten hier op de Steenbokskeerkring.
Onderweg zien we een markeringspaal om de precieze plek aan te geven.
We gaan nu de bergen in. Op 4200m staan we plots voor een helderblauw meer.
Geweldig!
Lago Miscanti is 15 km2 groot.
We hebben daar geluncht, verzorgd door de reisleider/chauffeur van deze dag.
Veel zout, veel zoet en heel veel verse vruchtendrank.
Door de hoogte even licht in het hoofd geweest, maar dat was gelukkig zo weer over.
Op de korte wandeling naar de bus sta ik opeens oog in oog met een vos. Mazzel: de camera stond nog op stand-by!
Allebei staan we doodstil naar elkaar te kijken, alsof hij (of zij) wacht tot de foto is genomen, want direct daarna gaat de vos er als een haas vandoor!
Onderweg terug de bergen af zien we heel veel beestjes over de rotsen springen die een kruising lijken te zijn van konijnen-eekhoorns-kangeroes.Ze zijn kleiner dan een konijn maar heb niet gehoord wat de naam van het beestje is.
Op de terugweg nogmaals naar Toconao. Nu om een wandeling te maken door een cayon die bij het indianendorp hoort.
De inwoners hebben er allemaal een stukje grond, en de hele canyon is volgeplant met allerlei fruitbomen.
Leuke tocht, wel zwaar, zeker na zo';n lange vermoeiende dag.
Er stroomt een riviertje door de canyon, en we betrappen een gezin dat daar uitgebreid aan het badderen is.
Vele mooie doorkijkjes. De fruitbomen zijn de bloei voorbij, zitten vol kleine vruchtjes, maar buiten de vijgenbomen is voor mij niet te zien om wat voor bomen het gaat.
Vreemd plaatje: een oudere vrouw die een aantal schapen aan een lijntje aan het uitlaten is.....
In San Pedro het stadje nog even in. Er is een overdekte markt waar de inlanders proberen hun zelfgemaakte (of als souvenir ingekochte) waren te verkopen. Een lief truitje gekocht van alpacawol, en een felrode sjaal, ook van alpacawol. Het kost allemaal weinig. Zowel de souvenirs als het dagelijkse leven.
Voor nog geen 8 dollar zit je tot de nok toe vol met gigantische lomo's, (gigantische rundersteaks) veel groenten en verse vruchtensappen.
De bewoners zijn vriendelijk: ze begrijpen dat hun inkomsten voornamelijk van de toeristen moet komen. Of het nu de indianenvrouw met haar snuisterijen is, of de vrouw in het telefoonkantoor, iedereen blijft lachen, is behulpzaam en gaat zowat op de grond liggen voor bij wijze van spreken een dubbeltje fooi.
Maandag 20 december.
Ik word landerig wakker. Geef de schuld aan het tijdstip: 03.30 uur. Moet zo vroeg wakker zijn, want om 4 uur vertrekken we voor een excursie naar de geisers. Die werken alleen bij zonsopgang, door de plotselinge temperatuurstijging.
Het is een 2 uur durende rit over ruw uitgehakte paden: een tocht van de ene kuil naar de andere.
Ik was al beroerd, en dat werd steeds erger. Hondsberoerd, ijskoud, kop die uit elkaar dreigt te barsten.
Te veel hooi op mijn vork genomen denk ik. Heb tot nu toe aan alle excursies meegedaan, en behalve 's nachts, geen moment rust genomen.
Gelukkig wel genoeg water gedronken. Elke dag minstens 2 liter, en meestal meer.
De geisers, El Tatiogeisers, liggen op 4500m hoogte. Het is er steenkoud, 8 graden onder nul, en de zonsopkomst is prachtig. De geisers beginnen vrijwel direct te pruttelen en borrelen, en binnen enkele minuten spuiten de fonteinen meters hoog de lucht in.
Ik blijf in het busje zitten, de rest van de groep maakt een wandeling naar warmwatermeertjes om daar een warm bad te nemen.
Ondertussen maak ik een sanitaire stop tussen de rotsblokken. Ik ben duidelijk niet de enige die er zijn nood daar neerlegde. Vies!! En omdat het er bijna niet regent zal het ook niet zo snel wegspoelen. Maar ja, lege blaas, lege maag, en daar ging het om.
De terugreis in het rammelende busje is nog erger dan de heenreis. Met de minuut word ik zieker en ik ben blij als ik op bed kan gaan liggen.
Ondertussen is de temperatuur gestegen naar 35 graden Celsius. Binnen 2 uur een verschil van 42 graden!!
's Middags knap ik weer wat op, en overweeg 's avonds mee te gaan met een excursie naar de maanvallei. De zonsondergang moet daar een plaatje zijn, met heel veel kleurenpracht.
Besluit toch maar niet mee te gaan; even een beetje rustig aan doen kan geen kwaad.
Later op de avond heerlijk gegeten. Laatste avond Chili, en ik kijk terug op een aantal bijzondere dagen. Geweldige dingen gezien, genoten van het zuid Amerikaanse tempo, genoten van de muziek, het eten.
Goed land om te vertoeven denk ik!
Dinsdag 21 december.
Dag Chili, op naar Argentinië!
Rond de middag stappen we in de bus die ons naar Salta moet brengen.
Na enkele honderden meters moeten we er allemaal weer uit in verband met de grenscontrole in Chili. Dat gebeurt nogal uitgebreid en duurt alles bij elkaar een dik uur.
Daarna volgt een rit dwars door de Andes. Het eerste stuk weg is nieuw geasfalteerd, wat langzaam overgaat in een stoffige bergweg. We zien veel vulkanen en zoutmeren, en langzaam maar zeker komen we op de hoogste pas: 4800m. Onder ons zien we een ijzingwekkende
afdaling vol haarspeldbochten. Jammer dat de bus niet even kon stoppen: 't had mooie plaatjes opgeleverd!
afdaling vol haarspeldbochten. Jammer dat de bus niet even kon stoppen: 't had mooie plaatjes opgeleverd!
Bij de grens met Argentinië weer een uitgebreide controle, waarbij 2 passagiers een tascontrole krijgen. Ik vermoed dat een van de twee probeerde invoerrechten of zoiets te ontlopen.
Na veel gepraat, gebaar en donkere gezichten bij de douaniers, werd er een portemonnee getrokken, waarop we weer door konden. Oponthoud weer dik een uur.
Tijdens deze stop nog wel een leuk voorval.
Een chauffeur van een andere bus stapt in om 2 vrouwen hartelijk te begroeten met twee zoenen op de wang. Mijn "lekker hoor"wordt gepareerd en voor ik het wist had ik ook 2 zoenen te pakken. Hilariteit alom, en ik met een knalrode kop!
De Andes is aan Argentijnse kant veel anders dan aan de Chileense kant. Waren daar de hellingen nog begroeid met heel dor uitziende pollen stekelig gras (leken wel naalden!), hier zijn ze kaal.
Heel veel kleurschakeringen, en wat lager heel veel cactussen, van die Lucky Luck gevallen zal ik maar zeggen. Candelabrocactussen.
Onderaan zijn de bergen groen en dik begroeid met struiken en bomen. De wolken hangen heel laag tegen de bergen aan, en ja hoor.... 't regent!
's Avonds 9 uur komen we aan in Salta, hotel Petit. Knus hotelletje met een klein zwembad.
Salta wordt de stad van de eeuwige lente genoemd. Het heeft het best bewaarde koloniale hart van Argentinië en staat barstensvol met restaurantjes en barretjes.
Achter ons hotel zien we de San Bernardoheuvel, die met een kabelbaan te bereiken is voor een weids uitzicht over de stad en de omgeving.
Gezocht naar een restaurantje waar we nog wat konden eten. Nog goedkoper dan in Chili!!
Om half 12 te bed. Dit keer een kamer alleen, en leuk, er staat een schaaltjes welkomstbonbonnetjes!
Woensdag 22 december.
Salta ligt nog steeds op een hoogte van 1200m en profiteert daardoor enerzijds van de warmte en anderzijds van de regen.
Vandaar de stad van de eeuwige lente.
Ik ben vroeg op, en zit in m'n eentje aan het ontbijt. Heerlijk rustig!
Met Leo en Corrie het stadje in, wat shirts gekocht en heel veel mooie kleding gezien in grote markthallen waar je je kont eigenlijk niet keren kon. Alleen, bijna alles is gemaakt op het smalle lichaam van de Argentijnse vrouwen....
Bij het geld wisselen worden mijn dollars geweigerd! Elke oneffenheid in de vorm van een vlekje, een klein scheurtje, een beschreven biljet, wordt aangepakt om het biljet te weigeren. Vorm van toeristen pesten, want de volgende dag probeer ik het met de afgekeurde biljetten nog een keer en krijg dan zonder aanmerkingen wek de Argentijnse Peso's!
Veel leuke schoenenwinkels, zo lijkt het althans! De etalages zijn weliswaar volgepropt, maar zien er aardig uit, maar binnen brandt geen licht, en er staat een bankje te midden van hoog opgestapelde schoenendozen. Leuke slippers aangeschaft.
Salta is ook vergeven van de soevenirswinkels. Ook de nodige prullaria is natuurlijk voorhanden, maar ook heel veel mooi handwerk.
Ik heb er veel ingeslagen! 't Is heerlijk zoveel geld uit te geven, en als je dan omrekent wat alles heeft gekost lach je je te barsten!! Ik kan kopen wat ik wil, luxe en veel eten en drinken, maar krijg mijn beoogde budget niet eens op...Tussen 2 en 5 ligt het leven hier stil, en er loopt, op een enkele toerist na, niemand op straat. Maar daarvoor, en vooral na 5 uur is het een groot gekkenhuis!
Vandaag was het voor de Argentijnen betaaldag, en voor alle pinautomaten, banken en postkantoren staat een rij van meer dan 100 meter!!.
Blij dat ik vanmorgen direct geld ben gaan wisselen.
'sAvonds gegeten in La Vieja Estacion. Zoals tot nu toe elke keer was het eten bijzonder goed. Er was live muziek en een geweldig danspaar, gekleed in oude traditionele kledij.
Donderdag 23 december.
Vandaag een excursie naar een Argentijnse hienda, onder de noemer: éen dag uit het leven van een gaucha: Dia de convivencia gaucha.
Eerst verwelkomt door de eigenaresse van het huis en alles erom heen. Zij vertelt dat zij en haar hele familie alleen de zomermaanden daar verblijven. ';t Is te koud 's winters en het huis te groot om warm te stoken.
Ze laat ons (een gedeelte van) het huis zien. Alles Spaans/Portugees antiek. Heel veel mooie antieke tegelvloeren en wanden!.
Daarna anderhalf uur paardgereden, de bergen in, door beekjes en dwars over de hellingen.
Genoten van het rijden en van de omgeving. Zien heel veel vel gekleurde vlinders in alle maten, en vanuit de bergen lijkt het geluid van een immense cirkelzaag te komen. Dat geluid wordt gemaakt door de cicades. Een insect verwant aan de krekels.
Terug op de hienda wordt net de grote BBQ aangestoken, en er gaan al gauw grote stukken vlees op. Heerlijk!
De baas en twee werknemers komen er ook bij zitten, en na het eten zingen zij voor ons originele gauchaliederen.
Daarna naar een omheind veld waar een aantal mannen bezig waren kalveren te vangen om ze te brandmerken en van oormerken te voorzien.
Als we wilden konden we proberen een kalf te vangen met de lasso, maar dat heb ik maar aan de mannen overgelaten.
Het oormerken werd gedaan door met een scherp mes een stuk uit het oor te snijden en het andere oor te perforeren. Zo kon men op afstand zien van wie een eventueel verdwaald dier was.
Veel bloed maar het kalf scheen er weinig van te voelen.
Daarna werd de hele kudde weer de bergen in gedreven.
In verband met de voor de deur staande kerstdagen werden we getrakteerd op heuse champagne. Daarna nog brood gebakken in een steenoven en tot slot koffie.
Lekker relaxte dag!
's Avonds geen zin meer om mee te gaan eten. Zit nog vol en blijf heerlijk bij het hotel luieren.
Deze periode is in Argentinië het regenseizoen. Afgelopen twee dagen heeft het 's avonds behoorlijk geregend (zonder dat het echt afkoelt) en we kunnen dus nog wel meer verwachten.
O ja. Vandaag kennis gemaakt met mathe. Een heel bittere, sterke theesoort, waarvan je, als je er maar liters van drinkt, wakker en alert blijft. Wordt gedronken uit een speciale mathe-mok met een lepel waardoor je de thee opzuigt.
Iedere Argentijn is er gek op! Ik niet....
Vrijdag 24 december.
We vertrekken vroeg richting Cafayate, en rijden door hele mooie valleien en tussen bergen door die rood, geel, groen en blauw gekleurd zijn.
In de bus liet Daan, onze geweldige Djoserreisleider, de liefhebbers vers cocablad proeven. Bah!
Om 1 gram cocaïne te krijgen heb je 6 kg verse cocabladeren nodig.
Je moest het blad fijn kauwen en dan in een prop achter je kiezen duwen. Bij de, gelukkig snelle, tussenstop stonden we allemaal de troep uit te spugen en onze monden te spoelen.
Langs de route veel vreemd gevormde rotsformaties die de naam hadden waarop ze leken. Gelukkig maar, want ik kon bij de meeste geen figuur ontdekken.... De pad, de monnik. 't Zal wel.
Nog een snel bezoek aan een wijnproeverij: Bodega La Blanda, maar sorry voor de inspanning van de rondleider, het kon me niet boeien.
's Middags komen we aan in Cafayate, hotel Asturias. 't Is kerstavond, maar gelukkig is er nog wel het een en ander open.
In het dorp een pizza gegeten en ;s avonds hebben we kerstcadeautjes uitgewisseld.
In San Pedro hadden we hiervoor lootjes getrokken, en ik kreeg een klein kerststalletje, gemaakt van een uitgeholde, kleine kalebas.
Gegeten, bijna iedereen in kerstkledij, en de tafe; in kerstsfeer! Aangename verrassing, zag er mooi uit. Het eten viel tegen, voor het eerst deze vakantie, maar de stemming was goed.
Zuid Amerika, voornamelijk katholiek geloof.
Dan zou je toch denken, omdat er ook zo openlijk het geloof beleden wordt, dat er rond de kerstdagen een grote kerstsfeer zou hangen in de steden, restaurants, winkels.
Nou vergeet het maar.
Een enkele, metershoge, "kerstboom", amper versiert, midden op een plein, en als het meezit een verdwaalde kerstversiering in een etalage, en meer heb ik er niet van gezien.
Jammer.
Ik had zo gehoopt op uitbundige kerststallen, aparte kerstversieringen en veel leuke foto's, maar dat idee heb ik heel snel moeten laten varen.
Ja, de kerken puilden uit bij elke mis die werd opgedragen. De mensen stonden zelfs buiten te wachten omdat ze er niet meer bij konden.
Navraag gedaan, en het kerstfeest wordt voornamelijk gevierd in huiselijke kring, in de vorm van kinderen die toneelstukjes opvoeren en uitgebreid lekker eten met je familie en eventueel personeel.
Niks kerstboom, niks huis versieren. 't Zit in je hart.
En eigenlijk hebben ze groot gelijk!!
Zaterdag 25 december.
1e kerstdag.
We vertrekken alweer vroeg naar de volgende bestemming: Tafi del Valle.
Onderweg stoppen we bij de ruïnes van Quilmes, een oude indianenstad die nog niet zo lang terug gerestaureerd is.
Deze indianen zijn eerst overlopen door de Inca's, en later is iedereen uitgemoord door de Spanjaarden.
Het gedeelte wat gerestaureerd is, is maar een fractie van het oorspronkelijke complex, en loopt door tot hoog in de bergen.
Daarna stond een bezoek aan het Museo Pachamama op het programma. Een geologisch museum met heel veel Incacultuur en aandacht voor heel veel verschillende totempalen. Helaas: in verband met kerst is het museum gesloten.
De foto die je hier ziet is van het hek, en misschien begrijp je dat ik het erg jammer vond niet in het museum geweest te zijn.
Via een mooie pas, op 3200m hoogte, rijden we door naar Tafi del Valle, hotel Rosasa.
Saai stadje, en zeker nu met kerst weinig te doen. Alleen de soevenierwinkeltjes zijn altijd open, maar op een gegeven moment heb je dat ook wel gezien!
Om half 4 hebben we de mogelijkheid om paard te rijden, en die pakken we met beide handen aan.
We hebben 2 1/2 uur gereden door de bergen, dwars door rotsige beken, over hele smalle paadjes, langs diepe afgronden. En waar het kon lekker de vaart erin.
Leuk uitje, mooie vergezichten, aardige mensen. En een behoorlijk gevoelige kont!!
's Avonds zijn we buiten het stadje wezen eten. (La Guadalupe)
Een geweldig kerstmenu, met keuze uit 4 menu's a 30 peso's, ongeveer 10 dollar, ongeveer 7,50 euro!!
We hebben ons stampvol kunnen eten aan heel veel lekkere dingen, want wat leeg was werd weer aangevuld, en omdat we er allemaal waren, 20 man/vrouw, plus Daan, plus Argentijnse reisleider, betekende dat dat je van alles wat er op tafel kwam zoveel kon pakken als je wilde.
Rozig van het paardrijden en het uitgebreide kerstdiner, heerlijk geslapen.
Zondag 26 december.
Een heerlijk, uitgebreid ontbijtbuffet. Het beste wat we tot nu toe hebben gehad.
Koffie, thee, water, 3 verse vruchtensappen, yogidrink, yoghurt, cornflakes, croissants, gewoon brood, stokbrood, zoete broodjes, kerstcake, kerstbrood, koekjes, crackers, taart, vers fruit en fruitsalade, en wat ik nog vergeten ben....
Toch nog wat cadeautjes gekocht in het stadje, voor de kleinkinderen, en rond de middag vertrekken we weer voor een ellendig lange busrit naar Encarnacion.
Eerst een stuk met onze eigen bus. Onderweg hebben we empanada's gegeten bij de een na beste empanada maker van Argentinië. Vergeven van de vliegen, maar wel erg lekker! En zoals al het voedsel hier, weer spotgoedkoop. 2 runderempanada's, 1 kipempanada en 3 glazen fris voor 4,50 peso's, en dat is ongeveer 1 euro......
In Tucuman stappen we over op de nachtbus naar Encarnacion. Een vreselijke rit: geen slaapstoelen en heel weinig beenruimte. Onderweg 3 keer met pech gestaan door een gebroken V-snaar. De bus was ook nog eens overvol, de wc stonk en je kon erin pootje baden, en de stewardessen dachten dat ze hare majesteit zelf waren. Heel erg uit de hoogte, en te beroerd om een vraag op een normale manier te beantwoorden.
"Kunnen we er even uit zolang de bus nog niet in orde is?
"Waarom? Wil je de koeien gaan aaien?"
stom wijf!!
In Posados kunnen we deze rit gelukkig achter ons laten en stappen we weer in een eigen bus.
Hierin rijden we de beide grensovergangen over. De grens tussen Argentinië en Paraguay wordt gevormd door de Rio Paraná.
Inmiddels is het
maandag 27 december.
In Encarnacion, hotel Cristal, bevindt onze kamer zich op 8 hoog.
We kunnen ver over de stad en de Rio Paraná kijken.
Weinig tijd om ervan te genieten en even bij te komen, want er staat een excursie naar Jesuitenruines op het programma.
De eerste is de ruïne van Jesus del Tavarangue, een niet afgebouwde, oude stad, die is ontdekt doordat de plaatselijke bevolking hun huizen hadden gebouwd met stenen, ornamenten, van de stad. Die lag verborgen in het oerwoud en er moest gekapt worden om er bij te komen.
Daarna naar de ruïne santisima Trinidad de Paraná. Leuke foto's, maar het geheel kon me weinig boeien.
Misschien nog interessant om te weten: bij beide ruïnes speelde de film "The Mission" zich af, over de kerstening van de Huarani-indianen en de strijd tegen de slavendrijvers. De missiepost werd in 1706 opgericht en had rond 1728 zo'n 4000 inwoners.
's Avonds heerlijk gegeten in een churasco: een gigantisch buffet met heel veel groentes, pasta's, salades, fruit en het vlees kan je halen bij een grote grill, of word aan tafel van lange spiesen op je bord gesneden.
Zoveel je wilt, en natuurlijk ook een uitgebreid toetjesbuffet.
Dinsdag 28 december.
Weer terug in Argentinië, gelukkig met een eigen bus, en weer een uur oponthoud bij de grens.
We zien het elke keer maar als een lange rookpauze, en het is mooi weer!
Na de goedkeuring van onze papieren op naar de volgende missiepost. Ditmaal in San Ignacio.
Ze lijken allemaal op elkaar, en het verhaal is ook grotendeels gelijk.
Voor
het eerst deze vakantie heb ik een "eng" beest gezien: een vogelspin.
Helaas was hij zo dood als een pier, maar ze moeten er dus wel zitten.
En wist je dat een ananas zo groeit??
Na de lunch richting hotel gereden, Hospedaje El Descans.o in San Ignacio.
's Middags was er gelegenheid voor een bezoek aan een mathe fabriek. Ik heb hem voorbij laten gaan, een klein wasje gedaan en voor het huisje lekker zitten lezen.
 | |
| Rio Parana. |
Eind van de middag met 9 man naar een club, dwars door de rimboe heen.
Club de Rio San Ignacio, aan de rio Paraná. Mooi zwembad, en aan de rivier een strandje.
Heerlijk gezwommen en de samba gedanst.
Het eten viel tegen, maar wel een fijne avond gehad
Woensdag 29 december.
 |
| la garganta del diablo |
Geweldig! Fantastisch!
Wat een natuur geweld!
Via een stalen loopbrug word je over diverse rivieren en stroomversnellingen naar de watervallen geleid. Onderweg vang je telkens een glimp op van het geweld, en het geluid van het kletterende water wordt steeds heftiger. En als je dan eenmaal echt boven de duivelskeel staat, overvalt je een gevoel van nietig zijn......
De hele omgeving is een groot natuurreservaat en er moeten heel wat vogels, reptielen en zoogdieren zitten, maar buiten een verdwaalde vlinder, een enkele vogel en wat brutale leguanen heb ik niets gezien.
Misschien te warm, zo midden op de dag?? Heb ik ook behoorlijk last van. Het vochtigheidsgehalte ligt in Argentinië tussen de 80 en 90% en dat betekent flink zweten en afzien.
Eind van de middag stappen we weer in de bus en gaan richting de grens met Brazilië. Zowel Argentinië uit als Brazilië in ging vlot dit keer.
Het hotel in Foz do Iguaçu is het Cassino Palace Hotel.
's Avonds met een paar man lekker gegeten. Ik had geen idee wat ik bestelde, maar het bleek een kaasfondue met garnalen en stokbrood te zijn.
Op straat zien we heel wat kakkerlakken lopen en de volgende ochtend hoorden we dat er op sommige kamers ook kakkerlakken waren gezien. Gelukkig niet op onze kamer, ik zou geen oog meer dicht doen!
Donderdag 30 december.
Halverwege de ochtend vertrokken voor nogmaals een bezoek aan de watervallen, maar nu gezien vanaf de Braziliaanse kant..
Het wow effect was minder, ik wist nu wat ik ging zien, maar de dag op zich was spectaculair!
Ik ben begonnen met een helikoptervlucht naar en boven de watervallen. Nog nooit in zo'n ding gezeten, en dat was op zich dus al een hele ervaring, en boven de watervallen een hele serie mooie foto's geschoten. De tocht duurt maar 10 minuten, maar wat een ervaring en wat een uitzicht! En wat leuk is, het stukje van instappen en wegvliegen is vastgelegd op een cd=rom, geplakt achter een serie schitterende luchtfoto's van de watervallen.
Daarna een bezoek aan een vogelpark. Dat viel een beetje tegen. Wel heel veel mooie vogels, maar te veel in kleine kooien.De vlinderkooi zat vol met hele mooie vlinders en kolibries. Helaas bijna niet te fotograferen. Te beweeglijk wat de kolibries betreft, en de vlinders weigerden hun vleugels te spreiden.....
Ook een grote kooi met allerlei papegaaien/ara's. Hondsbrutaal, en gek op lang haar.
Tot slot een spectaculaire boottocht over de rivier, dwars door de kleinere watervallen heen, en voor de kick de boot in allerlei U-bochten sturend zodat er grote boeggolven ontstonden waar dan weer doorheen gevaren werd. Geweldig, al vond niet iedereen in de boot dat! Halverwege stapte al iemand uit, en een paar kinderen vonden het varen door de watervallen maar niets.
Ook dit staat geregistreerd. Er voer een videomannetje mee, die leuke beelden heeft gemaakt. Staan op een dvd achter heel veel info over het hele nationale park.
's Avonds een folkloreavond met een churascobuffet.
Het eten was geweldig, de folklore minder. Speciaal voor Dennis een aantal half naakte "mooie"vrouwen foto's gemaakt. Veel bloot en veren, weinig stof!
Vrijdag 31 december.
Al vroeg in de eigen bus naar Curitiba. En de vermoeidheid gaat zijn tol eisen..... Tijdens de eerste stop schiet een spier in mijn schouder vast, terwijl ik op het toilet ga zitten. Au!! Elke beweging doet me zeer.
Irene doet een poging om de plek te masseren, maar moet die poging staken: er is geen ruimte om zo te gaan zitten of liggen dat ze er een beetje redelijk bij kan. Weinig bewegen dan maar, dan houd ik de pijn redelijk onder controle.
Geklaverjast in de bus, en de rit gaat daarbij stukken sneller!
In het hotel: Bristol Hotel St. Emilion, heerlijk gedoucht en de warmte lijkt de pijn wat uit mijn schouderblad te trekken.
Daarna gegeten bij een chique italiaan. Voor het eerst deze vakantie is de prijs-kwaliteit verhouding ver te zoeken. Geen fooien gegeven, en dat stond het personeel slecht aan.
De hele avond door geprobeerd contact te krijgen met het thuisfront. Er is niemand die opneemt, en dat vertrouw ik niks. Voor zover ik weet zou iedereen oud en nieuw gewoon thuis vieren....
Eng!
Uiteindelijk Adri gebeld en gevraagd of zij iets had gehoord vanuit Hoorn.Volgens haar was er niks aan de hand.
Oud en nieuw op straat. Rare gewaarwording.
Uitgestorven stad, geen vuurwerk, helemaal niets.
Later bleek dat de Braziliaan met oud en nieuw naar de kust trekt om daar massaal een gigantisch feest te bouwen .
Daar zitten we dan!
Zaterdag 1 januari 2005.
Echt alles is dicht!
Zelfs een wandeling is saai, want je komt helemaal niemand tegen.
Er zijn wel een paar dingen die opvallen: door de hele stad vind je doorzichtige buizen. Dit zijn bushaltes. Je koopt aan het begin van de buis je kaartje, en zo ontstaan er geen onnodige lange rijen bij het instappen.
Er is slechts 1 straatje waar de winkeltjes open zijn :24 Horas-straat; maar dat is heel klein en er is eigenlijk niets te vinden. Alleen koffie en sigaretten.
Op zoek naar een telefoonwinkel, maar zijn niet te vinden. Een telefoonkaart gekocht en Alma gebeld om gelukkig nieuwjaar te wensen. Ze was bij Niels en zijn gezin, en vandaar dat ik geen gehoor kreeg. Gelukkig is alles goed.
Later ook Carlijn en Niels gebeld, vanuit het hotel, en Theo ingesproken: die haar telefoon stond uit.
's Avonds heerlijk gegeten in een Pools - Oekraïens restaurant: Durski.
Heerlijk, chique en betaalbaar.
De prijzen liggen in Brazilië beduidend hoger dan Argentinië en Chili, maar nog altijd goedkoper dan in Nederland.
Zondag 2 januari.
Alweer vroeg op pad voor een lange busrit. Eigen bus naar Parati.
Na de koffiestop weer geklaverjast. Geluncht in een churasco, viel tegen dit keer, en de rest van de reis weer geklaverjast, en jawel, gedobbeld!
Druk op de weg langs de kust: files!!
Wel mooie strandjes, leuke stadjes, zo te zien heel helder water en heel veel "bounty"plekjes.
Parati is een leuk stadje. Het wordt de parel van de Costa Verde genoemd en als je in het stadje loopt waan je je eeuwen terug! Romantische keienstraatjes, veel Portugese architectuur, veel gezellige terrassen en leuke restaurantjes.
Ons hotel: Pousada da Condessa. Niet supermodern, en de airco werkt beroerd, maar het heeft een gezellige uitstraling, en een zwembad.
's Avonds het stadje in, leuk! En surprise, eindelijk doet mijn mobiel het weer!!
Maandag 3 januari.
Vandaag staat een boottocht op het programma.
Op een schoener worden er diverse strandjes bezocht waar je heerlijk kan zwemmen, snorkelen of gewoon lui in de schaduw liggen.
Kon helaas niet zwemmen. Nog steeds een vreselijke pijn in mijn schouder, en alleen door doodstil te blijven liggen voel ik geen pijn.
Slechts 1 keer van de boot afgeweest. Niet zwemmend, maar per roeibootje naar een strandje gebracht.
Terug in het hotel als diner een tafel vol lekkere hapjes besteld. Heerlijk!
Daarna een uurtje het stadje in, Capariena gedronken. Wow!
Veel ijs, veel limoen, veel suiker en een flinke scheur Cashaca. Jammie!
Op tijd weer terug. Morgen ook weer vroeg op weg voor het allerlaatste stukje vakantie: Rio!!
Dinsdag 4 januari.
Al vroeg weer met een eigen bus op weg. Onderweg een staaltje corrupte politie meegemaakt. De bus werd aangehouden en er werd om papieren gevraagd waarvan beide chauffeurs niet eens wisten dat ze bestonden. Meerijden naar het bureau, en na een half uur schreeuwen over en weer en het betalen van 50 relais (is ongeveer 17 dollar) konden we weer verder rijden.
Rond de middag aankomst in Rio, hotel Copa, nog geen 5 minuten lopen van het beroemde Copacabanastrand......
's Middags met een klein groepje naar het enorme Christusbeeld geweest.
Met de bus naar de voet van de berg, daar met het treintje omhoog. Deze rit gaat door dikke begroeiing. Het is een stukje oerwoud midden in de stad!
Om bij het beeld te komen lopen we vele trappen op, om eenmaal boven te ontdekken dat dat ook met een lift had gekund!
Mooi uitzicht over de hele stad.
Je kunt ook goed zien dat elk "leeg"stukje stad of berg bebouwd is met uit allerhande troep gebouwde huisjes: de favela's, de sloppenwijken.
En ook is het goed te zien dat er heel veel groene plekken, kleine jungletjes door de hele stad verspreid liggen. Deze zijn allemaal beschermd, inclusief de daar voorkomende dieren.
's Avonds chinees gegeten. Heel anders dan in Nederland. 't Lijkt erop, maar de kleuren zijn onnatuurlijker, en het smaakt nergens naar.
En geen complete maaltijd voor een vaste prijs, maar elk gerechtje, van het vlees tot de kale rijst, moet je apart bestellen.
 |
| Suzie en Corrie |
Elke avond is hier een markt waar je hele leuke dingen kunt kopen, Kleurrijk, druk en heel gezellig.
Op de boulevard nog een mango-jus-tje gedronken, genoten van het heerlijke weer, de oceaan en het geluid van de golven.
Een heerlijk gevoel van pure luxe!
Wat heel erg aanwezig is in Rio, zijn de bedelende kinderen. Vaak zien ze er niet uit, maar het is al gauw duidelijk dat er ook kinderen zijn die op deze manier proberen een leuk zakcentje mee te pikken.
't Is moeilijk om ze te negeren, ze lopen met je mee, en als ze bot vangen schelden ze je uit. Maar als je wel wat geeft heb je zo een hele groep bedelkinderen om je heen staan waar je niet meer vanaf komt.
's Avonds liggen er door de hele stad mannen en vrouwen, soms met kleine kinderen, in de portieken te slapen.
Triest, heel triest......
De criminaliteit schijnt hoog te zijn. Er werd gewaarschuwd geen sieraden te dragen: zelfs voor een goedkoop oorbelletje kan je een mes tussen je ribben krijgen!
Ari heeft er een tikje van meegekregen, gelukkig geen geweld: eerst op het strand waar zijn tas met badkleding wordt gejat, en diezelfde avond in het restaurant is zomaar ineens zijn net nieuwe dure digitale camera van tafel verdwenen.....
Dag vakantiefoto's!!
Woensdag 5 januari.
Het regent!
Onze laatste dag om te genieten van alles wat Rio te bieden heeft, en dan regent het!!
's Middags nog een rondrit door de stad.
We zien veel, maar aan de woorden van de gids: " you can visit it" hebben we niks meer. Morgen vliegen we immers weer op huis aan.
We hebben het vroegere keizerlijke paleis gezien. Daar was o.a een bespreekbureau gevestigd voor theatervoorstellingen, en ik zag een poster hangen met de tekst Journy di Alma (reis door de ziel).
Geld geboden voor de poster, leek me geweldig die mee te kunnen nemen voor Alma (ook al stonden er naakte vrouwen op), maar kreeg hem niet mee.
Het Maracana stadion binnen geweest. Ziet er op de posters en in de boeken geweldig uit, maar het is een oud zooitje.
Via de spelerstunnel, waar uit luidsprekers het lawaai van een vol stadion klonk, naar het veld gelopen. Heel indrukwekkend en opzwepend!
Cathedrak Metropolitan bezocht.
Een kerk in de vorm van een grote betonnen piramide, met binnen in een heel grote ruimte waar zo'n 20,000 mensen in kunnen.
Hele grote gebrandschilderde ramen, van de vloer tot in de punt.
Nog wat aparts gezien: langs de stranden staan vernevelaars.
Als je het te warm krijgt ga je ervoor staan en krijg je een frisse nevel over je heen.
In het hotel alvast de koffers gepakt, het is passen en meten om alles erin te krijgen, en dan heb ik nog wel een extra grote koffer aangeschaft....
Op het laatste moment nog 6 grote handdoeken gekocht op de markt aan de Copacabana, en die moeten toch echt mee!
's Avonds met z'n allen de laatste maaltijd genomen, natuurlijk in een churrasco.
Heerlijk gegeten, en me vol gegoten met caipirinha.....
Nog een terrasje gepakt voor een laatste slok, en rond middernacht het bed in.
Op de kamer tref ik een verdrietige Suzie: nog niet eens weg uit Brazilië, en nu al heimwee!!
Donderdag 6 januari.
Drukken, duwen, trekken, maar het lukt: mijn tassen zitten dicht.
Het zonnetje schijnt weer volop, maar helaas, het is nu echt voorbij!
Op weg naar het vliegveld nog een laatste foto van het hoog boven de stad uitstekende Corcovado beeld kunnen maken.
Dag Zuid Amerika.
Ik heb 4 weken lang van je genoten, dank je wel!!
Wat heel erg aanwezig is in Rio, zijn de bedelende kinderen. Vaak zien ze er niet uit, maar het is al gauw duidelijk dat er ook kinderen zijn die op deze manier proberen een leuk zakcentje mee te pikken.
't Is moeilijk om ze te negeren, ze lopen met je mee, en als ze bot vangen schelden ze je uit. Maar als je wel wat geeft heb je zo een hele groep bedelkinderen om je heen staan waar je niet meer vanaf komt.
's Avonds liggen er door de hele stad mannen en vrouwen, soms met kleine kinderen, in de portieken te slapen.
Triest, heel triest......
De criminaliteit schijnt hoog te zijn. Er werd gewaarschuwd geen sieraden te dragen: zelfs voor een goedkoop oorbelletje kan je een mes tussen je ribben krijgen!
Ari heeft er een tikje van meegekregen, gelukkig geen geweld: eerst op het strand waar zijn tas met badkleding wordt gejat, en diezelfde avond in het restaurant is zomaar ineens zijn net nieuwe dure digitale camera van tafel verdwenen.....
Dag vakantiefoto's!!
Woensdag 5 januari.
Het regent!
Onze laatste dag om te genieten van alles wat Rio te bieden heeft, en dan regent het!!
's Middags nog een rondrit door de stad.
We zien veel, maar aan de woorden van de gids: " you can visit it" hebben we niks meer. Morgen vliegen we immers weer op huis aan.
We hebben het vroegere keizerlijke paleis gezien. Daar was o.a een bespreekbureau gevestigd voor theatervoorstellingen, en ik zag een poster hangen met de tekst Journy di Alma (reis door de ziel).
Geld geboden voor de poster, leek me geweldig die mee te kunnen nemen voor Alma (ook al stonden er naakte vrouwen op), maar kreeg hem niet mee.
Het Maracana stadion binnen geweest. Ziet er op de posters en in de boeken geweldig uit, maar het is een oud zooitje.
Via de spelerstunnel, waar uit luidsprekers het lawaai van een vol stadion klonk, naar het veld gelopen. Heel indrukwekkend en opzwepend!
Cathedrak Metropolitan bezocht.
Een kerk in de vorm van een grote betonnen piramide, met binnen in een heel grote ruimte waar zo'n 20,000 mensen in kunnen.
Hele grote gebrandschilderde ramen, van de vloer tot in de punt.
Nog wat aparts gezien: langs de stranden staan vernevelaars.
Als je het te warm krijgt ga je ervoor staan en krijg je een frisse nevel over je heen.
In het hotel alvast de koffers gepakt, het is passen en meten om alles erin te krijgen, en dan heb ik nog wel een extra grote koffer aangeschaft....
Op het laatste moment nog 6 grote handdoeken gekocht op de markt aan de Copacabana, en die moeten toch echt mee!
's Avonds met z'n allen de laatste maaltijd genomen, natuurlijk in een churrasco.
Heerlijk gegeten, en me vol gegoten met caipirinha.....
Nog een terrasje gepakt voor een laatste slok, en rond middernacht het bed in.
Op de kamer tref ik een verdrietige Suzie: nog niet eens weg uit Brazilië, en nu al heimwee!!
Donderdag 6 januari.
Drukken, duwen, trekken, maar het lukt: mijn tassen zitten dicht.
Het zonnetje schijnt weer volop, maar helaas, het is nu echt voorbij!
Op weg naar het vliegveld nog een laatste foto van het hoog boven de stad uitstekende Corcovado beeld kunnen maken.
Dag Zuid Amerika.
Ik heb 4 weken lang van je genoten, dank je wel!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten